in een oogwenk
verdwijnen we in
een zacht wollen
donsveren bed
ongeletterd
alwetend
vergeten we
de zwaarte …
daar te midden van
een gouden gloed
vol stilte en overgave
aan Al Wetendheid
…
bidden wij een nieuwe
levenstijd
Reageer
Categorie archief: Gedichten
foto: Renate Spierdijk
in de armen
van de Aarde
bewaren wij
het geheim
in het lichte
zuchten
vluchten
angsten
de voeten raken
een warme grasgrond
monden vullen zich
met verse voeding
in het midden van het niets
een lege huls gevuld met kralen
we dralen niet en halen zacht
de woorden binnen in muziek
die ludieke danspassen
als pirouette laat cirkelen
een ruimte
buiten
waarvan we
niet wisten
dat een Q-r code
ondanks de last minute
uitnodiging
verplicht is
waar zelfs een papieren
vaccinatie bewijs
niet werkt om de droomcirkel
te mogen betreden
nog voor 25 september
voor de vrijwilligers van het theater
was alleen een smartphone app genoeg
om binnen te komen
de richtlijnen van het theater
strenger dan de wet
voorbij onze mensenrechten
Neurenberg en Helsinki
voor de opening
van ons eigen kunstfeest
gedichten liggen ten toon
in een ruimte
waar wij niet meer mogen komen
sinds vandaag
kunst en cultuur
onder de stolp
van Phizeriaanse
Billy Boom
om Klaus met Swabs
om niet meer te vergeten
culturele erfenissen
verloren in een
draak vol wratten
Zacht sluiten we een hoofdstuk
vol pijn en wilde tranen die bestaan
een hart gebroken en vertrouwen verloren
in de waarde van een relatie met
een zieke geest
die eigen onvermogen projecteert
in vervloekingen en buitensluiting
moedwillig treiteren en pesten om
je eigen gebroken leven niet te hoeven
aanvaarden
ik ga mijn weg en pluk de appels van een
boom vol heerlijkheden en geniet
van het mooie en lieve in de zon
op de stoep voor mijn huisdeur
de kleur van leven is een hart
dat klopt en zich omgeeft
met kinderlijke eenvoud
waar goed of fout vervaagt
omdat liefde het leven draagt
waar verdriet en gemis
zich mengt met vreugde …
het bestaat op een en de zelfde
munt …
Een blondje
een kontje
in strak pak
stropdas
die half los
gestreken
en geknoopt
was
een brunette
op hakken
in strakke rok
haren op stok
half opgestoken
gebroken
vertrouwen
en gebroken
schoonheid
simpele schoonheid
met ijskoud hart
wordt verward met
de warmte van een
open mooi mens
dat de grenzen zoekt
tussen schoonheid
en houden van …
speel samen met je geliefde
hef je armen op en stop met
dralen
we halen
de tijd doorheen het midden
ribben bewegen op en neer
we koprollen
en dollen
wat in het gras
drie kinderen
een moeder
de buurvrouw
lachen en grommen
van plezier
hier
leven we voor
geef me recht van spreken
waar gebreken
bekeken worden vanuit
een hoger doel
voelen en overdenken vanuit
zorgvuldig tasten
bekeken vanuit wijsheid
en wetenschap
waar water, vuur en wind
een kind helpen om hier
tot leven te komen
dromen we het mooie
wakker
in het zachte
midden van morgen
een zekerheid
die tijden en uren
voorbij
vrijheid
verpacht aan zwart
duister machtsnood
in het zachte
midden van vandaag
een zekerheid
die minuten hertelt
voorbij
waanzin
de liefde hervindt
in een enkel mensenkind
sta jij
op twee
of vier
benen
geaard
praktisch
helend
delen
wij de
zondag
ik vind het niet erg als mensen opgesloten worden
als je dat zo zegt heb je een punt
(dollar tekens en macht, leiden tot misbruik, maar alles wat de overheid zegt, moet je doen)
twee innerlijke tegenstrijdigheden
die voor iemand volledig waar zijn
de pijn van de waarheid
ontoelaatbaar en klaarheid
zal er niet komen
als het licht geblokt blijft
de een zijn dood
is de ander
zijn brood
ondertussen
blussen wij wat
branden
landen zacht in
wit woestijn zand
randen
vouwen zich om
de leegte die
verlangt
if – als
nothing – niets
night – nacht
rape – verkrachting
dead – dood
light – licht
verhalen met een D en K
misbruik en ver-waan-zinnen
gedaan uit rare overmoed
in gloedvolle bloeddorst
en adrenochrome nood
als
er iets
van waar
is
dan …
in de armen
van het leven
beleven wij
vragen
in onzekerheid
de tijd voorbij
er is een net gespannen
rond de vuurstenen
in het hart van de tent
je bent verloren geraakt
in het midden van een oorlog
die je nog niet had herkend
het went niet
dit gemanipuleer
en gejongleer
met bewustzijn
de pijn is groot
en onverdroten
zoek je weer
naar de weg waar leer
in waarheid
vrij kan vliegen
onderwijl wiegen
wij zielen
in de wind
waar samen
in gesprek
een net werpt
over oude
patronen
ze vangt en ophangt
aan de wilgen
waar samen
in gesprek
een kans schept
om oer oude
patronen
te transformeren
de les te eren
bij volle maan in maagd
draagt het samenvallen
in alle gevallen een kans
en risico
in zich(t)
Dan wandel je naar huis
drie jongens
pesten
spugen
naar een huilend
jongetje
op de stoep
een vrouw in het geel
fietst langs, stopt
“Is dit nu nodig?”
Ik wandel
steek over
doe wat eigenlijk niet mag
in Coronatijd
kniel neer bij het
huilend hijgende kind
vind de zachtheid
die ik zoek
vraag wat er is
(en zie mijzelf als kind zo zitten, gepest tot op het uiterste)
de oudere jongens
waaronder een broertje
brutaal en dreigend
met een strenge blik
maan ik tot rust
en afstand
wat er is gebeurd
voor ik langsliep
is een raadsel …
vraag wat er is
kan er geen touw aan vast knopen
zag alleen de trappen en de open
spugende monden van de drie
tegen één
haal eens rustig adem
na het verhaal en een
verbaal en fysieke grens
keert de mens
in het lijfje terug …
Ik vertrek
de oudste brutale aap
“We moeten nog 3 uur naar huis”,
succes … ga er niet in mee
ga het duel in woorden
met een lach uit de weg
draai me na de bocht
nog even om
ze lijken weer samen
te fietsen
vier jongens
op twee fietsen
Een kikker
in een schaal
die mij helemaal
alleen ondeugend
aankijkt
licht strijkt
over steen
hout en staal
elementen die
zo samen
een cirkel vormen
in de hangmat
een tegenover
lover aan de randen
van het terras
het is niet zo het was
maar pas nu het later
in vandaag is geland
is er een kans
voor deze kikker koning
kom vraag mij ten dans …
in een warme zon
met een zachte sfeer
gevormd in roze
draag bijen die
honing zoeken voor
een lange
harde
winter
in alle kracht
en heftigheid
is er een tijd
van komen en
gaan in schoonheid
die alles verstilt
ongewild de
herinneringen
aan samen
toen …
zuiver zacht het licht
dat over de herfstkleuren
en rijpe rotte appels
neer valt
tussen het valfruit
komt nog appelmoes uit
we eten het vanavond
met smaak
Hij warmt mij
en koelt
bij vertrek
de momenten
van buiten
naar binnen
alleen met het vlinder en bijenkind
dat zich diep van binnen bevind
het spel van stralen en licht over
wuivende halmen in windstille
namiddagen …
daar liggen en liegen geen monsters
slechts zachte liefde uit de aarde
gegroeid zij is hier ongemoeid
gelaten …
Moeder Aarde
vang me op
als ik val
geef ons eten
drinken en
alles in
overvloed voor
de kind’ren
hier bij ons
van dichterbij
tot verder weg
het bloeit
en boeit
in verscheidenheid
Een rood blad
met papavers
wordt naast
het bed gezet
in het midden
een mandje brood
met een groot
gevarieerd
bord vol beleg
yoghurt met violen
zingt een lied
vol smaak
als koningin
op de tong
een zegen
voor het lijf
zo blijf ik fietsen
door het Drentse
land
Heide hier
van
dichtbij
geniet jij
mee
met mij
Vlieg met mij mee
geef me twee
dagen en drie nachten
met jou
Vlieg met mij op
je grote
rug deze weken vol
onrust
Grote geest is naast
jou en mij
de dagen en nachten
komen
zacht stapt ze door de jungle
huppelt over oerlijk oud mos
los van alle gedachten
leeft zij haar koninklijke kracht
en wacht
op …
in het midden
van je woning
ben jij koning
in jouw leven
Traag leggen wij
wegen voor ons uit
en spellen woorden
uit letters
tot zinnen
Traag trekken wij
lijnen door het land
en fietsen dagen
door velden
vol bloemen
speel en weef met ons
de deken van vandaag
kleurrijke speelsheid
de balans
tussen mannelijk
en vrouwelijk
in gelijkwaardigheid
is tegelijkertijd
een min
en de plus
die uitwisselen
in een spiraal
gevormde
levensdans
In een klein hoekje
van een overvloedig
groeiende en bloeiende
tuin
ligt
een stapel snoeihout
hier houden muizen
egels en pissebedden
woning
de koningin van deze
oase ben ik zelf het gewelf
vormt de poort naar
klein geluk
Hier plaatsen zich
twee heren en een dame
ze noemen dingen bij naam
samen spelen ze
het inschatten van schat je
tot het liefje
van de kok …
die in het verleden een hok
vulde op een luxe plaats
met naast ons anekdotes
uit herinneringen opgehaald
en opgetekend
offer jezelf niet op
sta het leven toe
zich te winden
en ontwinden
we vinden het recht
een gevecht op leven en dood
de gevolgen zijn vrij groot
in het verleden
ligt een overleden
herinnering
engelen zingen
springen en dansen
zien de kansen
voor mensen
grenzen voorbij
vrij in het zijn
in over morgen
ligt toekomst geschreven
stroomt daar voor ons 
een vlindervrouw
gek op onzin
avontuur
en duur
betaalde
experimenten
waarin centen
geen rol spelen
slechts een
open geest
en een glimlach
het mag gezegd
goed of slecht
bestaan hier niet
ze spelen ridder
en ik doe mee
Tussen zonnestralen
regen en kleuren
tegenlicht
en rugdekking
de strekking
is dat de natuur
in alle puurheid
geen tijd kent
alleen seizoenen
de slang wikkelt
licht en leven
we zweven in
niemandsland
aan de randen van
het mindere is meer
dan dit ene
geboortegrond
voor morgen
De vrouw die haar woorden
stil in haar hart draagt
waagt zich niet aan de
illusies en conclusies
van de heren van stand
die de rand van de afgrond
terstond verafgoden
nagerecht
dat echt
het vage vuur
dooft
je gelooft
je ogen en smaak
niet
ziet
wit ijs in bruine espresso
met een blonde kruin
de smaak is bitter zoet
texturen van vloeibaar
naar half vast
en kruim dat knispert
verrast
de smaakpapillen
ze willen veel
meer
uitgenodigd
voor een
avond
bij Miro
als vriend
en vriendin
van het concept
saté menu kado
voor de show
begint
een lint aan
mensen
en een volle
ruimte
het eten is heet
en ik vergeet
de koude
van de regen
bluswater tegen
de sambal zal
niet de oplossing
bieden
wel het nagerecht
dat het vuur blust
dit menu
mag gerust
vast op de kaart
als de waard
dit geheim
als uniek verklaart
speel mij de vlindermelodie
tot in een geniale serenade
die boven alles uit in het
hart stilvalt en resoneert
met het innerlijk verlangen
in het droomleven
is al omgeven door licht
een prachtig uitzicht
schrijf dit ene gedicht hier
als buitengewoon zwijgzaam
de dwaas is het haasje
breekt wild uit
en springt door
de hoepel
Op dagen als deze
dat je lief jarig is
dat je twee mensen
aan het leven bent
verloren
omdat wij hun geloofssysteem
niet meer toebehoren
het went nooit
wat aan het licht komt
een gezicht dat glimlacht
vermag veel
ik deel het minste
opdat het minimale
groot wordt
wat is jouw water
hoe waait jouw wind
er zijn gevoelens
die het bedoelen tot
in het gemiddelde
van een totale zet
1606 Amsterdam en het Vaticaan
staan nauwer in contact dan ooit tevoren …
hoe stroomt jouw water
waar waait jouw wind
in een zachte bries
weven wij herinneringen
uit verder weg
tot in
dichterbij
de wind vertelt
zijn verhalen
en gedachten
hertalen
betaalde
liefde
het leven dat wij weven
vol hoop en nabijheid
een vrijheid die eeuwen
verloren ging
hangt als onbekende
belofte
voor ons
Kom je
sla jij je
arm om mij heen
als je alleen
in het niets
naar iets
zoekt?
Stappen we
samen het
onbekende
land in …
een bericht
met een gezicht
vol verborgen
boodschappen
hij lapt alles
aan zijn laars
vergeet de ouders
en zichzelf
het wezen
is verloren in
een dochter die
illusies
tekent van
harmonie
en haat leeft
zodat dit
wat altijd
in je leven was
voorgoed gewist
wordt in jou
…
een spraak bericht
met een zwart gezicht
wij richten ons alleen
op de naaste familie
verloochent zijn
andere kinderen
en zijn enige zus
uit het gezin
van herkomst
ik kan niet anders dan
dit accepteren
hiermee leren omgaan
is levens pijn
…
…
…
in geruisloze
vlucht verzucht een uilenveer
om witte winden
zacht vliegen zij hoger en hoger
verbinding zoekend met Grote Geest
er is een tijd geweest dat
de verstofte spiegels een muur vormden
langzaam verweren zij …
Wat een injectie vermag
ik zag een onvergelijkbare
uitleg van een oude rot
die mij tot opnieuw herijken
en ontwijken van vragen
stellen aanzet
in de nacht drijft zij
het vrouwelijke naar
de top van haar kracht
zo nodig
overbodig
ontkenning
in gewenning
en beter
weten
afgeknepen
in de nacht sluipt zij
op zoek naar het gif
de verkrachting
van om het even
welk leven
als haar blik je raakt
een hart braakt gal
angst en verval gezien
een ander opent en
geeft het leven
een herkansing
open jij je hart
voor de liefde
gegeven bij geboorte
je hoort er niet
veel over
de kracht van liefde
het belang van familie
wie dat verstoort
behoort tot een
ander soort …
dan de Moeder van de Plejaden
welke ongeëvenaard het baren
…
…
…
In een zachte winterjas
zoeken we geborgenheid
de tijd van aanraking
is onvermijdelijk verstaald
In een zachte winterjas
zoeken we de liefderijken
kijken hoopvol in gebed
naar een donkergrijze wolk
in een niet te verwerken stroom
Corinne van Britzel
prikkelen gedachten, werkelijkheden
en beelden mijn bestaan
ontstaan in de nacht brengen zij
verwarring en heling in een enkel
moment van stilte en pijn
waar het zich omvormt
naar een weg die elke uitleg
onzinnig laat zijn
Dans en dankbaar
Weven we het leven
omgeven ons met
het lichte
van de duisternis
ontdaan
staan we
zien de wolken
breken
en een paar kilometer verder
de aarde nog dor en droog
De balans boog door
bevroor in een dichte deur
de geur van rot en ranzig vet
De balans herstelt ooit
ontdooit de zwavel tot een roos
in blauw en witte zuiverheid
laat het recht nu maar
zegevieren en sta op
tegen dat onrecht
de duur betaalde straal vergeten
onverschilligheid en angst die bijt
in de staart van bedrog en illusie
er is geen conclusie
slechts diep verdriet
als je ziet hoe diep
gezonken de meesten zijn
in de massa psychose
met waardeloze dagen
vragen mogen niet meer gesteld
daar de technocraat en sociopaat
elke tel bepalen van wat op
aarde is …
tenminste dat hebben ze
de mensheid geleerd
laten we twaalf artikelen
voorlezen
in het hof
dat waarlijk
recht spreekt
daar in het stille water
later uit gisteren
voorbij gedreven
Corinne Britzel
Kleine tijger dwaalt door de straat, kruipt weg en kijkt achter een wiel vandaan naar kinderen … glipt bijna naar binnen bij nummer 7 (waar voer is) en als ik Tijger roep, komt Tijger klaaglijk miauwend en schichtig naar me toe … even aandacht en dan toch weer schrikken, zoekt nabijheid en durft niet … observeert de kletsende buurvrouwen … tja dat krijg je als je ze een week met eten en aandacht verwent 🙂.
Maar nu ga ik niet mee naar binnen want er zorgt nu iemand anders voor de dieren …
Kleine tijger
een blijver
in genieten
van aandacht
projecteer ik nu
de aanklacht van nu
het gemis aan
verbondenheid
of is het tijd
dat het alleenzaam
voorbij glijdt …
en je huisgenoten
weer vulling geven
aan de stilte …
in het zachte licht
van de ochtendgloren
worden gedachten
en dromen geboren
de zon staat stralend
achter grijze sluiers
welke door mensen
gemaakt en aangeraakt
in het niets
jouw handen
geopend
gesloten
vouwen zich
om wonden
geslagen
door leeftijd
en eeuwen
van voorheen
loslaten in praten
over de gaten geslagen
in het leven
transformerend in dagen
de pijn en levensvragen
waar dagen weer
korter worden en licht
zich terug trekt om duister
te verlichten
niet zoals het hoort
scheren we langs
het onmogelijke
met koopjes en restjes
om toch nog iets te maken
dat vooral te gek is
om voor normaal
aan te nemen 🙂
Art by Tamara Laporte
een zachte boodschap
gefluisterd naar een vlinderkind
vindt stromend en zonnig
de weg naar een gewond hart
tart het duister en de pijn
zoet de azijn van het leven
in vissen
een zachte boodschap
gefluisterd naar een vlinderkind
heelt met lichte vingervlugheid
de voorbij gegane tijd
de oude sjamaan
komt er zacht sluipend bij staan
legt de kikkers rond
het ziek kwetsbare wezen
dat vergeven is door pijn
Corinne Britzel
kwak kwaak plop kwak kwaak
ik maak de avond langer
mijn zomerse lied
klinkt door de wind gevangen
door de polders van het land
Corinne Britzel
Ach de warmte
van deze omhelzing
het knagende gemis
van dit gedrag
dat de mens niet meer mag
veel gehouden dieren ook niet meer
want kunstmatige bevruchting is eerder
de norm, dan de uitzondering
verbetering van rassen en productie
en uiteindelijk volledige reductie
van al wat licht en liefde is
@ omhels mij
in het licht
Petra van Wijik: purperreiger
van de morgen
een schaduw die zich werpt
scherp geslepen gebreken
in de schaduw van duister
een zwart intense nacht
bracht een leven terug
in het paars van de zon
begon ze haar vlucht door
het land van belofte
de kinderen spelen
in het grote bos
een los geslagen
windvang spel
Corinne Britzel
ze racen en rennen
spelen het verleden
in een razende vaart
gepaard met gejoel
je voelt het vuur
en de zilverberken
werpen klatergoud
uit zonlicht en blad
Corinne Britzel
Zachte waterstromen
en heldere dromen
komen samen in een dorp
aan het water
waar vroeger in later
verborgen geheimen
zacht en liefdevol haar
namen in het gezicht
van een toeschouwer
voorzien van fonteinwater
met een helikopterview
hiew de engel van het kwaad
alles wat voor liefde staat
kapot
met een liefdevolle blik
zag de Vrouwe het gemis aan
compassie en wijsheid in
de tijd
voedsel dat puur en zuiver
is, is het grootste gemis
door GMO en gif geweld
tel maar
Corine Britzel
zo ver jij reizend de wereld
over gaat en voortgaat
door oceanen je voedend
met wat het water je geeft
je leeft in groepen
waar familieleven je dagen
omgeeft en je spreektaal
verder en dieper reikt dan
mensen nu vandaag de dag
nog kunnen en willen
je draagt de wijsheid van het leven
diep in je mee …
moeder en hoeder
Corinne Britzel
zorgvuldig tasten
ze de warmte in elkaar
gewaar van liefde
dag licht
een zachte haal
straalt voorbij
vrij van ruis
dag licht
een zwoele wolk
in het midden
van dinsdag
Iedereen hoort erbij
ongeacht ras, kleur en geslacht
het leven lacht in de zon
we dansen en onder het balkon
dromen we cirkels
met regenboogtaart
wikkelen levenslessen in
cultuur, contact en respect
mensen boven regels
tegels ingekleurd als
zebrapad, dat straalt
het beste in ons bovenhaalt
© Anja Tekelenburg
——————————————–
Regenboog
Ik droom een cirkel
Van kleurige bloemen
Ik ruik in gedachten
Hun heerlijke geuren
En kijk!
Op straat:
Een bonte zebra
Zijn regenboog
Van warme kleuren
Roept uitnodigend
Naar mij:
“Kom, steek met mij over;
Hier ben je veilig”.
Ik droom een zee
Van unieke mensen
Op het veelkleurig pad
Van hier
Naar daar
Ik hoor gezang
Van de overkant
Eén koor
Van zoveel
Verschillende stemmen
En dan denk ik:
Als dát
Eens wáár
Mocht zijn……..
© G.J.M.Zegers 2021
ik hoor de wind
zie het grijze
dat zonnen versluierd
zo boven
zo beneden
ik luister traag
naar de woorden
uit de hemel verzonden
bij de post
van de Vrouwe
laat mij zacht
slapen en waken
in het Veld
niet geteld
de zaden
en granen
verborgen
in de nevel
van het nieuwe
dat wacht en lacht
in de stilte
…
een landwinkel
in het bos
bewaakt
door een paar koeien
en een kindkoe
bij de opgang
hoe de waakkoe
toeslaat
en oorverdovend
loeit
tot ik haar aanspreek
en het geluid breekt
in zachte conversatie
een sensatie
in zichzelf
Volle maan
in aquarius
over zus en zo
vandaag
houden we het
bij Sus en So
onderweg
in het leven
omgeven
met al
wat schepping heet
op de fiets, ja!
schuil maar lieve kind
je vindt vast je weg later
nu praten we zachtjes
over het ware levenslied
zo de humor
van het leven
even wacht op
ons be-ademen
zo de lach
van een kindlicht
even wacht
op ons omarmen
zo sta ik op
sla draden om
en kom vooruit
tot we omsluiten
wat verloren
is geraakt aan
wijsheid en weten
sta daar maar
kijken naar het blauw
in de lucht
de straat zucht
in stilte nu alle leven
vakantie
kinderen
slapen en waken
nu elders
vertel maar
daar in het blauwe
wie jij bent
een
in spin de bocht gaat in
in spin de bocht gaat in
uit spuit de bocht gaat uit
op de fluit speelt de bard
een nieuw licht levenslied
jouw leven
omgeven
door een huid
met haar
jouw leven
waar je hart
klopt in jou
vol jij
jouw dagen
dragen je
door tijden
alleen
met je Geest
die geneest
en verzoekt
te zijn
jouw eigen pad
lief mensenkind
jij lief klein wezen
in dat perspectief
beloof ik jou
dat alles wat
het gebouw hersteld
wordt verteld
en gedaan
De relatie
tussen jou
en mijn leven
vrij van dat
wat verkeerd zat
in ’t midden
mooi dit geven
om stilte
geweven
gerechtigheid
rechtvaardigheid
eigenzinnigheid
de tijd glijdt
als het stil wordt
het bord gekeerd
jongleert met dood
uit leven
Draag zacht
water
naar de zon
adem lucht
vol groen
binnenin
Over de top
domineer je
de dagen
van de mensen
om je heen
alleen
omdat je
bronstijd
is vervallen
in lege hulzen
dit stille lied
van bloemen
wiegend in wind
mijn hart zingt
geraakt laat
het moment zien
wat leven
leefbaar maakt
en dan dat beeld
van die tractor
half in het water
geschater kolkt
…
…
…
waar het wiel
draait en spint
begint
de dag
vol lawaai
een haai
maait de heg
Buiten in de tuin
op een groot terras
was het zopas
een aangenaam
ontwaken
met koffie brood
en vruchten
blauwe luchten
met witte wolken
bevolken
de zonnige
vrije vrijdag