zacht de wind
vervuilde luchten
die nevel
belemmeren
beklemmend
de momenten
van stilte
wind blaast dor blad
van bomen die diep
water halen
Vrije vogel
vogelvrij
lig je hier
bij mij
op tafel
geboren
uit speksteen
alleen
met andere
beelden
tussen het
groen-bruine
groen
Free bird
outlawed
you lie here
with me
on the table
born
made of soapstone
alone
with other
artwork
between
the green-brown
green
d
ichtbij huis
je eigen thuis
is waar
je ziel
en bewustzijn
huist
open je hart
sta open voor
de stille wijsheid
die altijd
en nu meer
dan ooit
beschikbaar
is
de draden die mijn leven
en de jouwe weven heb je
deels in eigen hand
strand je in je onvermogen
drogen je bronnen daag’lijks op
stop dan eens met denken
en ga diep van binnen voelen
wat de scheppende krachten
nu echt zouden bedoelen …
en weef je tapijt in tijden
van goed en kwaad
met liefdevolle passionele aandacht …
helen wij de aarde
of heelt zij zichzelf
onder het gewelf
een hemel bedekt met
flarden witte stof
grof biowapen geweld
wat helpt daar nog
als we het niet kunnen
stoppen klopt het einde
aan de deur
wandel traag door gangen
verlangen naar die stille
momenten vol harmonie
met mijn gehele familie
die illusie lijkt voorgoed
voorbij
voor mij
een zwarte schaduw
in een overvolle wereld
die geweld niet schuwt
tatalitarianisme
schalt uit volle borst
een oorlogslied
wereldwijd de tijd
is daar
klaar nu …
wandel traag door gangen
verlangen naar die stille
momenten vol harmonie
zacht rollen de druppels
over uitgedroogd blad
nat de buiten gelaten was
zopas de duistere elementen
voor wat luttele centen
vervangen en opgehangen
in het rariteiten kabinet
Het is de laagste tijd
om in het bovenste gelid
dit recht te doen herleven
dat allodiale
en de natuurwetten
door de Schepper gegeven
waaruit alles is geweven
duisternis mag wijken
we kijken hier als
meiregen
naar uit …
lan
gs een nachtgedachte
vliegen vogels de vrijheid
tegemoet
stille groeten
ontmoeten vragende harten
we starten een wandeling
langs een daggedachte
lopen langzaam de vrijheid
tegemoet
zo je rond je vijftig jaar
de pijn van verlies van
vrienden leerde vertalen
in verhalen vol zoete
en zoute beelden
zo je later je kinderen
leerde laten in hun zijn
tot op zekere hoogte want
en los leerde laten wat
jouw droom voor hun
leven was
omdat jouw droom niet
het pad van hun leven
was
je leerde het accepteren
het overdopen van je zoon
ongewoon pijnlijk en moeilijk
je bleef je kinderen
broers, zussen en zwagers
liefhebben met een groot
hart
je hielp je klanten
waar je kon
verloor duizenden euro’s
bleef trouw aan je missie
met een creativiteit die soms
tot misverstanden heeft geleid
twijfelmodus in groot en klein
genot en geluk
uit een stuk deze man
die vrouw wil zijn
en vice versa
gemaakt voor de doeken
en schermen
noch mens, noch geest
geschapen en gebruikt
voor manipulatie en telepatische
misleiding van de mensen
die zonder het te weten
gegijzeld zijn
leef in je vrouwelijke dans
pak de kans tot rust en adem
met beide handen aan
en kom in vol ornaat staan
op de top van een rots
kijkend over bergen en dalen
hier halen wij inspiratie
delen het leven in samen
en schrijven onze namen in de maan
die op Antarctica zijn zon
verduistert
wie fluistert hier?
als restricties
de laagste akkoorden
nog omlaag trekken
strekken vlindervleugels
zich uit en sluiten de
ochtendzon in de ogen
om te bewaren
voor de jaren
die komen
Hij warmt mij
en koelt
bij vertrek
de momenten
van buiten
naar binnen
alleen met het vlinder en bijenkind
dat zich diep van binnen bevind
het spel van stralen en licht over
wuivende halmen in windstille
namiddagen …
daar liggen en liegen geen monsters
slechts zachte liefde uit de aarde
gegroeid zij is hier ongemoeid
gelaten …
een landwinkel
in het bos
bewaakt
door een paar koeien
en een kindkoe
bij de opgang
hoe de waakkoe
toeslaat
en oorverdovend
loeit
tot ik haar aanspreek
en het geluid breekt
in zachte conversatie
een sensatie
in zichzelf
waar zwart en wit
zon en blad
schaduwen werpen
kleuren gedempt
afgestemde
stille schoonheid
Rob de Groot
zo een klein geheim
van het vlinderkind
dat stiekem en stil
luistert naar de wind
die speelt
met blad
en licht
spelen wij wevend
zweven langs de werelden
tussen sterrenstof
maken kinderen het hof
tekenen duizend dromen
Petra van Wijk
daar op een nest
vier mooie
een afwijkende
het zwart grijze zwaantje
als haantje
de laatste
ze zitten daar
veilig op afstand
bewaakt
het maakt
niet uit
het leven
waakt over het lot
tot het eindigt
in oneindigheid
buiten plaats en tijd
daar op een nest
mooie kinders
aan het water
overgelaten
aan het nest …
In een stil moment
tussen waken
en slapen
steken we een cent
in het begin
van een eindeloze
gevaren driehoek
zacht zoekt het oog
een droge plaats
om te rusten
in de Grote Storm
De overgang
dag en nacht
die stralen
van een zomerzon
over het balkon
van de schaduwrijken
kijken mij
wild en woest aan
in het opstaan
vergaan de wilden
daar de zon hen
pijnlijk raakt
