de aar
dse vader
roept moeder wakker
bij conceptie
kinderen komen en gaan
staan samen op de Aarde
bewaren nog jaren
het geheim
tot de fontanel
sluit en dogma
weldra wijsheid
verovert tot later
het zielenlied …
4
Anja Tekelenburg
Een rood boekje
met aantekeningen
namen op pastel papier
negentien drieenzeventig
negentien zevenenzeventig
Canada
reizen
familie
vliegtuigpersoneel
ontmoetingen
namen en boodschappen
Hoe dierbaar, deze mensen
waarvan de meesten de Aarde
hebben verlaten …
Hoe bijzonder hoe ogen een geschenk
zijn
hoe traumatisch het negatief oordeel
toen en later
angst voor die ogen …
je haat ze
liefde voor die ogen …
zo blauw
zingend over straat
roepend naar de maan
we gaan er voor
dag in
dag uit
nacht in
nacht uit
tranen banen
zich wegen
doorheen nachten
waar waken
zaken in ander
licht zetten
en herinneringen
vergleken worden
met het huidige …
Twee ogen achter een zonnebril
doen een tiener rillen van angst
die ogen priemen door mijn wezen
zegte ze
genezen is ze, zegt ze, van het pesten
[Maar niet van de mishandelingen
door haar nu hemelgeprezen moeder.
Alsof alles nu geprojecteerd wordt op een ander.]
-volkomen gestoord en dominant
mag je mijn levensland nimmer meer
benaderen en die van mijn vader ook niet
jij moet veranderen
je ogen sluiten
vragen stellen is verboden
jij bent de pijn en dood voor mij-
Een bloedend hart dat de verwarring
onder ogen ziet en het daar wel laat
toch kruipt bloed een leven van
ooit samen gedeeld
nog door aderen
van een veelbewogen pijn
langs een nachtgedachte
vliegen vogels de vrijheid
tegemoet
stille groeten
ontmoeten vragende harten
we starten een wandeling
langs een daggedachte
lopen langzaam de vrijheid
tegemoet
dans de cirkel
je spiraal heel
deel je geluk
talenten en breng
vreugde aan al
wat is
laat mij zacht
zoete zinnen
vullen
rul zand en handen
ineen geslagen
rondom
een lentefeest
koningskinderen
spelend
leven vol zin
leren ons zo wij
hen horen
zo je rond je vijftig jaar
de pijn van verlies van
vrienden leerde vertalen
in verhalen vol zoete
en zoute beelden
zo je later je kinderen
leerde laten in hun zijn
tot op zekere hoogte want
en los leerde laten wat
jouw droom voor hun
leven was
omdat jouw droom niet
het pad van hun leven
was
je leerde het accepteren
het overdopen van je zoon
ongewoon pijnlijk en moeilijk
je bleef je kinderen
broers, zussen en zwagers
liefhebben met een groot
hart
je hielp je klanten
waar je kon
verloor duizenden euro’s
bleef trouw aan je missie
met een creativiteit die soms
tot misverstanden heeft geleid
zo in de zorg-vuldigheid
eigen tijden weven draden
naden sluiten de jas
die ons omhult tegen weer
wind en koude
zon en hitte
in een bries over ons uit gewaaid
zaait nieuwe bloemen voor
een ander moment en kent
het geheim van creatie
de potentie
van de zielszaden
die in jou
verborgen
wachten
op de lentezon
de potentie
mag groeien en
bloeien tot
in het midden
buiten
alle chaos om
zie de zon en z
aai
de groenten voor
de zomertijden
wij draaien ons om
groeten de zon en pakken
de tassen op doorreis
wij wandelen en lunchen
zoeken de prijs en nippen
aan een kopje thee
hoe groot is het sterven
dat leven ondergronds
doet gaan voor de winterkoude
hoe krachtig de zon
die het leven wekt met
zijn warem stralen die moeder
warmen in een grote omarming
vogels zingen en bloemen
bloeien vol lila geest
een grote boom
spreekt tot onze ziel
zijn oude wijze jaren
niet te evenaren
de boom
viel op en hield ons
staande
potentieel
getransformeerd
jongleren wij
met vrije
gedachten
bewegingen
en vieren
met bloesem
het weerkerende
leven
op zondag kippensoep
kinderen en kleinkinderen
op de thee en aan tafel
met water uit de eigen bron
ijskoud en ijzerhoudend gaf
het een ongekende kracht
de kinderen spelen hiernaast
tot het om samen aan tafel gaat
we bidden, eten, en de bijbel
opa leest voor en door alles heen
is er die ondergrondse spanning
tussen mijn moeder en oma
genieten van de lila kachel
later kwam ze toch naar Meerkerk
toen ik voor in de kerk
belijdenis deed …
nadien koffie in de tuin
mijn oma blij en dankbaar
zomaar wat herinneringen
aan die kleine hardwerkende
vrouw met knotje en schort
het leven hervindt
een schoonheid
die door de getijden
heen
komt en gaat en laat
ons dansen en zingen
door de getijden langs
licht
mijn gezicht in de zon
met gezang zo begon
deze heldere morgen
hier
in het warme water
spelend en duikend
met waterwezens
reizen we door tijden
glijden doorheen dromen
komen tot rust
in een traag niet weten
uit vergeten wijsheid
reizen we door ruimte en tijd
verder dan onze dromen
voorheen konden komen
op een groen eiland
handelen we en helen
de gedeelde verhalen
hertalend verzorgen
zij die weten, onze harten
en ogen
De eerste ontmoeting
na je overlijden was in tijden
waarbij het leven omgeven
werd door kleine vragen
je vroeg of ik op mijn voeding
wilde letten, het overzetten
van gist naar desem was dat wat je
bedoelde? Het voelde raar!
In de oorlog, kookte je voor je gezin
soldaten kregen zin, door de lucht
van eten over de velden en stelden
bij de voordeur dat ze wilde eten
nooit zal ik vergeten dat jij klein
en dapper als je was, als leeuwin
op ’t Leeuwendijk je kinderen boven
alles stelde en ongeveer zei:
Dit is voor mijn kinderen, kom later terug
wat over is, mag je hebben!
Dit soort verhalen over kracht
en zorgen voor je nageslacht
glimlachen na in mij …
weef mij in de moederschoot
adem en blaas het leven in
mijn stoffelijke tempel
stempel niet elke stap
geen QR- of paspoortplicht
lief wezen deel de vreugde
van de creatiekracht van de Schepper
dank voor al het leven dat ons
liefdevol en rijk wil omgeven
weef mij in de moederschoot
adem en blaast het leven door
mijn hart en ziel en schoon
mij op
als deze waanzien
top tijden draait
maaien de hemelen
archonten voor
de voeten van de
levenden weg
geen uitleg nodig
overbodig zijn zij
voor humanoïden
ziendend mengen zij
hun doorgedraaide wrok
met slangengif
zevenblad
het is me wat
wat woekert dat
het zit me jaren
dwars
maar wat als
deze groene groente
gewoon te eten is?
het licht
zwicht niet
in gevecht
met duister
verlicht
en ontdoet
de krachten
van massa
ze komen en gaan
de heren van de nacht
in de tuin wacht
de lente van het leven
zacht waait de lentewind
vindt een kind onder de boom
een stroom dromen beneemt
de wind zijn adem
vurig neemt de kraai een takje
brak een stukje af en gaf het
aan het dromende meisje
het grijs kleurt groen
Ijsschotsenmeer
De meester staat voor de klas
en geeft aan dat het waar is
wat gebroken glas was, is nu
goud gerande heraldiek
de prediker vertelt het volk
dat de wolk straling bevat
het water super schoon en zuiver
is, ook als
vissen dood boven drijven
alles rot en dood ademt
neuzen zijn in onbruik, de kruik
is gebarsten, zwart is wit en
groen is rood, uitvergroot
de verschillen waar velen hielen likken
zich aan de tong van een straathond laven
die vol luizen, lege huizen afgaat
op zoek naar resten van leven
dat zichzelf heeft opgeheven en de
dood zingt zijn triomph
Waar je ook kijkt, leiders prijken
met hun eigen gelijk en spinnen garen
bij een angstig getrainde mensenmassa
was het maar Vrede
maar nee, het zwaard in de schede
heet psy-op en brengt een genocide
teweeg …
tenzij … en ieder zegt volg mij
waar je het wezen van God verliest in de wanen
van bestaande leiders zonder ziel
hij daalt zacht af en heft zijn zwaart
zij wandelt tredzeker en heft haar staf
samen heffen zij hun armen en zingen
een levens-lijf-lied je ziet het komen
dat enige licht dat heel uit delen van liefde …
je startte de verbouw
van Leeuwendijk en kijkt
tevreden naar het heden
in het jaar dat je toen
ja zei tegen Maria Benjamina
Samen een boerderij langs
het spoor
met koeien, paarden, varkens
water uit je eigen bron
het kon niet op tot de crisis
en oorlog de bommen
om je oren lieten vliegen
de last van de kinderen en dogma’s
waarbij je tegen jouw passie in
een begin maakte aan een droom
die met de oorlogsstroom
in depressie geraakte
Een glinstering
op het water
waar zon verwarmt
traag bloemen laat
groeien en blad ontvouwen
we brouwen genoegzaam
modder en water tot
een stap naar voren
waarbij we van alles
achter laten
bepraten wat ons
raakt en vragen oproept
vuur smelt sneeuw en hagel
verzorgt een warme jas
maar in de pas lopen
doen we nimmer
mij
n adviseur
een heler
die fluistert
diep in mij
ons
zachte signalen
gezongen in de wind
soms door mensen
aangedragen
vragen blijvenkomen
en antwoorden zingen
of stormen
al naar gelang
bewaar de leugens in fictie en illusie
breek het hoofd over diep verborgen feiten
verwijten hebben geen zin, want gisteren
stond ik zelf ook aan die andere zijde
deze tijden brengen zaken aan het licht die
eeuwen in het duister ondergronds waren
zij bewaren het liefst de feiten en volgen
ideeën en veronderstellingen als werkelijkheid
we hebben geen tijd meer
leven en lieven liever echt
naar de Goddelijke en natuurlijk wegen
tegen eeuwenoude wanorde en volgorde
die zich tegen ons heeft gekeerd
wordt ons nog geleerd hoe het ook kan?
Vrouwen en mannen worden
er wel recalcitrant van tot het spel
ook hier kanten kousen en witte jurken
om een dansend ritme vouwen
neem mij mee
en omarm
mij met je vleugels
sla je klauwen
in de boom en stroom
mee op thermiek
als we samen zweven
door het leven en schouwen
waar we gaan bouwen
in weer en wind
regen en hagel
gaan wij
erop uit
sluiten leven
en bewegen mee
met zuivere
en gemanipuleerde
natuurverschijnselen
in weer en wind
regen en hagel
treffen wij
van harte
als kind wordt
hij geleend
aan een kinderloze
oom en tante
naar het Leeuwendijk
dan is het avontuurlijke
afstaan voorbij
en moet opa terug
naar het ouderlijk huis
thuiskomen ?
in mijn dromen
is de ongein en pijn
al geland in dna
ga maar na
dat gejojo
met een kind
dan met al je broers bij ma
mag je niet huwen
je moeder moet gruwen
bij het gedoe en gedrang
van zonen met vrouwen
en kinderen
bij leven te verhinderen
maar dan …
zacht ademen
de leden een tocht
adem uit de hemel
geschonken gelijk
water
later
wandelen de mannen
en vrouwen naar binnen
wijsheid uit de hemel
gegeven geschenk
drie generaties op het Leeuwendijk
zo vader zo zoon
maar ongewoon
anders daar vader
zijn familie bleef zien
en respecteren
kop in het zand
niet willen dat je naasten
weten wat er gaande is
laat je hen ongewis
net als jezelf
de zoon verliest decorum
als het gaat om respect
voor het gezin van herkomst
de opkomst van verloren
verbanden, waar het hoofd
het hart verstoot
dat is het groot verlies bij Tia’s
als er dan godsdienstwaan ontstaat
gaat een gesprek verloren
in dogmatiek
mystiek kan dogmatiek nog zien
omgekeerd is schier onmogelijk
daar komt systemische pijn
als azijn
een wond van vele vrouwen
we verduren en transformeren
stap voor stap
de wijs
heid
heidfluistert
in de storm
mijn normen
krommen
in zacht
laven
de getijden
van het leven
wegen naar
buiten en binnen
spiraleren
de dagen
Adriaan Visser
een grote man
met klein verstand
sterk uitvergroot gevoel
ons doel was verbinden
hand in hand tot de stress
ons teveel werd
we spiegelden elkaar
en zowaar in donkere momenten
wisten wij elkaar altijd
te bereiken
rondjes lopend
bijtend op je handen
samen bewegen
doorheen de drukte
in de ronde stilte
jij mijn engel
ik jouw bengel
van Lienke …
met een hondenkar
een boomgaard
vol geldbedrog
en dan ook nog
die schijnheiligheid
zwart geklede ambtsdragers
voorin de kerk
die de meid zwanger maakten
zij eruit gezet
maar het bankje
voor de HerenBoer
bleef stevig op de vloer
geldbedrog
melk met hondenkarren
verkopen en arren moede
het goede voor je leven
om het even en daar gelaten
je leven verloor een spoor
van welbevinden
na die rotgriep
die een tweeling wegriep
en Adriaan een hersenvliesontsteking
waarbij hij eeuwig mentaal beperkt werd
de tweejarige werd niet ouder in verstand
maar een lange slanke man werd
een fles melk aan je mond
stroop tegen wespen
je kinderen op het grind
kleinkinderen in kistkarren
niet te verwarren
dit menselijk bestaan
met leven
uit overleven
je wist wat je wilde
was dominant als vader
je vrouw was de enige
die naderbij kwam en zacht
de wacht bij je hart hield
grote handen
bloemkolen
spruiten
aardappelen
aarbeien
Trekdam
kisten en karren
karren met aardappels
daaronder mensen, smokkel
om sterren uit de kampen
te redden en over de Kil
te zetten
een station
vervoer
soldaten
een geweer
geweld
welgeteld
één beeld
dat zich deelt
in een opstelling
geen kinderen meer
niet in deze tijd
deze wereld
maar dat geweld
de gezochte troost
bloost een achtste kind
je vindt het zwaar
haar te aanvaarden
in al die oorlogspijn
de nevel begint
als het zwijgen
van opa in de oorlog
een trog ijzeren emmers
op haar schouders legt
hij zwijgt en graaft
zijn geheimen in
op de Trekdam
hij nam zijn verzet
tegen onrecht
met grote handen aan
het samengaan verschoof
hij wuift weg, het geloof
benevelt haar denken
langzaam schenken zij
haar in veertig jaren
de genade van dementionale
dood
ze goot de nevel in trage
gebaren, Adriaantje vergat de illusie
en die zwart onmogelijke conclusies
Amanda Malinka
geweven relaties
tussen zielen
bewustzijn en
de pijn van zijn
uit duizenden jaren
slavernij
we zijn vrij
krijgen het niet
je ziet de ogen
schitteren
vol liefde en
verlangen
een hersenstam infarct
na tientallen Tia’s
kop in het zand
en de hand op
een telefoon waar
je zonder zien gewoon
wist dat drie keer drukken
je dochter aan de lijn bracht
in de tussentijd wachtten wij
op een antwoord van de heren
met witte jassen, die passen
en de benen nemen met misplaatste
arrogantie de kans verloren
om naar behoren
te (be)handelen
een hersenstam infarct
na tientallen Tia’s
foto’s aan een lichtbak
het gemak waarmee
mijn liefde de foto’s las
een boek over het brein
de kennis welke onze
vragen genas
staat nog in de kast
wat krom is
wordt op-recht
gezegd waar
liefde landt
opent een hand
haar hart en start
op-nieuw een
leven daar
waar het wil
komen bij
ons mensen
op aarde
ze valt
dikke knie
wie weet
dan wat het
probleem is
verharde dik
verdiepte
woede en
later wanen
maken het bestaan
tot een orkaan
van onvermogen
bedrogen geloofswaan
die haar bestaan
met uren preekbellen
nog enig taal gaven
tot ook dat niet meer
ging
haar hoofd
gelooft het wel
haar lever
vult gal
en zwartgallig
groen en geel
is haar aandeel
aan de weerstand
die ze niet in haar
hand en op haar tong
heeft
ze leeft onvermogen
bedrogen door wanen
bestaan
haar dagen uit mooie jurken
op zondag en strak rigide opgeschorte
planningen op elke volle werkdag
haar hoofd
geloofd het niet
haar leven
spuugt gal
een ge
dachte
dikke tranen
duizend dingen
flitsen langs
een open netvlies
generaties
hersenletsel
en relatie wanhoop
her en der
voorkomend
dementie
tiá s
hersenbeschadiging
autisme
hormonale verstoringen
migraine
levenspijnen
ze boren gaten in relaties
doen je mensen
aan het leven verliezen
zij kiezen dan
voor een ander verloop
en verwijzen via jou naar de puinhoop
die de omgeving in hun ogen maakt
terwijl ze boosaardig en kwaadaardig
hun gram op jouw nek forceren
zo jongleren gedachten
herinneringen en inzichten
hun gewicht
in een waanzinnige nacht
dat ene offer
in overgave
aan en in het moment
ongekend
het leven
geweven in de schoot
van de grote moeder
overvloed aan licht
liefde en afscheid
leiden tot een zachte
hand
op een schouder
ga in vrede jullie
waar je zoon
man, vader en oom
voor ons te jong ging
we baden ons in zoete
herinneringen en huilen
tranen
wees zacht
en sterk
brul niet
om jouw
wil aan de ander
op te leggen
sta goed
en leer
te delen
in liefde
de voorouders
ouders met schouders
gestapeld
in een toren
van Babel
samen bewegen
wij en vegen
straatjes schoon
voor de huisdeur
geur vol melk
we kennen je niet
uit je leven van toen
ja je neef kent je
uit je kindertijd
je hebt geleden
gebeden, gestreden
… bent overgegaan
we staan langs de rand
reiken handen naar hen
die achterblijven
bij leven verbonden op afstand
in het hiernamaals dansen wij
tezamen rond het feestmaal
dat voor allemaal
gereed staat
ga in liefde en vrede
verder als levende ziel
verbonden met onze dagen
vol de herinneringen
-
- Ijsschotsenmeer
-
- richting Arnes
warm je aan de steen
die in de zon achter
de olijf boom ligt
zacht straalt zij haar
zoete kracht en wacht
op een mens die weet
zij die weet vergeet
nimmer meer en eer
nog status, tellen nog
de ijsschots en oertijd
spreken het hart aan
wachten op ommekeer
bewerk mijn
draden
tot een snoer
dat schoonheid
ervaart en
bewaart in licht
hef mijn gezicht
naar boven en schouw
de bodem en zie
nieuw leven
op de top
van een berg
groeten wij
de dagenraad
zij staat
paraat op haar
natuurlijke moment
kent geen slavenklok
waai onder de vliegende witte bloesem
mijn dromen de lente zon in
tot in de hemel hoog heilig heffend
voeg verlangend armen rondom de verre zon
een wilde waanzin
spettert gedachten
en dromen doorheen
een etherisch venster
gericht op een fractie
van het geheel
er valt ons schoonheid
ten deel indien wij zien
waar de lente haar
geschenken in lover
voor ogen tovert
waar licht en morgensterren
van verre zichtbaar worden
storten we ons in een nieuwe dag
het mag wat worden
is al van ongekende schoonheid
in overvloedig lente leven
o de onrust
in de ether
breed uitmeet
vergeten wij
de oorlog
en dansen
in de zon
wij vrouwen
van de wereld
besneeuwd
met roze bloemen
om mij heen
een zachte wind
kinderen spelen
in het donker
leren fietsen met
elkaar, zomaar
een kado aan
een kwetsbaar kind
waar ouderlijk onvermogen
gecompenseerd wordt
in de kleine dapperstraat
zo gaat dat hier
waar geiten kazen
pannenkoeken vullen
of uitsmijters dragen
waar diep belegen smaken
gaatjes in woorden hullen
smaken de man raken
daar zij informatie delen
droge kelen smeren
met boerengeluk
aan een tafel uit een stuk
aan het water, tussen hanen
die zich koning wanen
zit daar een broerder op kop
heren langszij met daarbinnen
een dame in het paars
een gebroken laars
glasscherven vol dromen
vergaan in boeken
zij delen geluk met dromen
uit een enkel stuk verlangen
naar een liefdevolle wereld
in diepe rust
sust de oudere
het verstopte kind
omringt het
met lichte roze
magdalena
bloemen mantel
als je bij
alles wat je zegt en denkt een mens
op zijn wenken bedient
voorziend als hij is
weet dit mensenmonster zeker
dat wij naar de hel gaan
we bestaan al zestien maanden
niet als aanvaardbare
levende wezens
we denken en leven verkeerd
het is onze schuld
dat hij ons omhuld
met hel en verdoemenis
wij zijn het die ons
vergissen als we
in liefde en waarheid
willen leven
en onze eigen keuzes
maken
hij geeft ons opdracht
te stoppen met vragen stellen
en verwijt ons dominantie
en hellevuur
hij blijft ons wraken
wij die afsplitsing veroorzaken
waar hij kiest
om ons niet te zien
of te spreken
hij kan
slechts bidden
uit liefde
dat wij toch echt
naar de hemel gaan
en de hel aan ons voorbij gaat
bij alles wat we noemen
een helpuntje erbij
hij praat niet met ons
want wij zijn zijn tijd
niet waard
want hij is in de HERE
God vergeef hem, hij weet niet wat hij doet
oplossingen van
verstrengelingen
verschikkelijke
verstrikkingen
dienen zich aan
bij het stilstaan
en luisteren
naar de wind
waar zaden
hoger vliegen
in de handen
van de vogel
die ons met
de Bron verbindt
waar zaden
losgelaten grond
zoeken en kiemen
vernieuwen wij
de dagen
laten bloeien
wat wil zijn
zachte voetstappen
van de vrouwe die met
haar schoonheid
de straat stralend vult
vele harten doet zingen
bloemen omringen ons
tomeloos liefdevolle
omarming vol schoonheid
die Maria Magdalena nalaat
laat me
niet zijn
in pijn
bemin me
om de talenten
en talen
die mijn ziel
fluistert
ik ga mijn weg
in stilte
laat het zilte
in mijn midden
verboden en
geboden
laten aan het verleden
gebeden in het nu
vol dankbaarheid
om de tijd
waarin het nu
een paraplu
van magnoliabloemen
zegen benoemt
een nieuw jaar
begint zomaar
met slapen en dolen
door de stilte
van mijn nacht
het oude laten
opruimen en
in gesprek
met het niets
waar god
ons het leven gaf
en de zon
het leven warmt
dat geschapen is
met één woord
waar afgoden
het leven nemen
en zij de zon
kopiëren in zwart
vele kinderen
geofferd worden
bloed gedronken
als voeding van Moloch
kerkelijk symbool
gegeven, als de kopieën
van een oud wetend geloof
waar liefde en verbinding
leven wilden weven
ik herroep de programma’s
wis duizend harde schuiven
verbreek verbanden
hef mijn handen
naar de hemel
met mijn voeten op
de aarde …
ik leef
adem
leg vast
laat los
allodiaal recht
met slechts
de zon en mens
op een stukje aarde
geen grond bezit
bodem gebruik
mineralen
schone lucht
water en het vuur
dat door de ether
en het zijn beweegt
in bewust zijn
met alles
dat is en komt
krommen mensen
onder het juk
tot ze het stuk slaan
en er voor gaan …
zachte geliefde
voorbij de dood
vastgehaakt
aan het kruis
van de hel
vertel mij
over liefde
leven en overgave
laven wij ons
aan zonlicht
Open je ogen
en kijk
zie het water
en strijk
je handen
over je hart
Night Stalke
de overvloed
het goede
de vrouwe
in alles
gedragen
door het leven
omgeven
door schoonheid
die alleen
creatie brengt
hoe jij
op beide benen
de leugen
en afgoden vereert
je hebt geleerd
dat wit zwart
en zwart wit is
het voelen
eruit geslagen
verboden en noden
verteren
de hoofd hart
relatie
twijfelmodus in groot en klein
genot en geluk
uit een stuk deze man
die vrouw wil zijn
en vice versa
gemaakt voor de doeken
en schermen
noch mens, noch geest
geschapen en gebruikt
voor manipulatie en telepatische
misleiding van de mensen
die zonder het te weten
gegijzeld zijn
l
angzaam
hij en zij
verdeeld
getraumatiseerd
jongelerend
met een terugkerend
thema
waar macht
handel
misbuik
een gedogmatiseerde
tweeluik heeft getekend
we breken de banden
en bouwen aan de
natuurlijke stapstenen
tot in een hemel
vol heelheid
waar passie
danst met
verlangen
en liefde
waar creatieve
scheppingskrachten
wachten op ons
be-amen
ademen wij
de dageraad …
Live with heart and soul
move in the rays
of the Sun
Open your self to the wind
whispering stories
in the eyes
of your soul
in het dichte van de stam
cellen die schreeuwen om
heling en deling van licht
hef ik mijn gezicht naar
de lentezon
en bid
laat je scheppende gaven
en talenten stralen in de zon
waai alle belemmerende
overtuigingen uit je hoofd
opdat je hart kan spelen
met je handen en creatiekracht
Zo jij de eenzaamheid
en het stille gemis
tot donkere zware energie
in je leven opneemt en doorslaat
zo jij hunkert naar die
ene arm die onvoorwaardelijk
jouw verdichting mee beleeft
en omgeeft met stralen zon
zo omarmen wij samen
het dicht diepe duister
dat ons wezen nog kan vullen
omhullen dit met zachte
aanvaarding
in dit ontmoeten
groeten wij de aspecten
maken slingers
van rozenkwarts
die ons hart verbinden
met scheppende
lichte liefde
die ons wil doordrenken
eindeloos zuiver
blijft schenken
ons met open armen
onder de waterval zuivert
en wil verwarmen
lichte wiegende wolken
met gouden stralen doorheen
het hemeldek wekken ons
op zaterdag en het mag traag
het landen op oerlijk koude grond
tot in een ademronde schoonheid
zij wekken op en roepen tot leven
wij omgeven ons met licht
ons gezicht naar de zon
om de kracht die wacht in het niets
tot iets zuivers te scheppen …
Lief leven wat wil jij doorgeven?
Wat voor schoonheid breng jij ons?
Mens, wat is jouw geschenk aan het geheel?
We schenken talenten in overvloed …
doen wat de dagen ons vragen …
dienstbaar leiderschap en de tijd …
en adem geschonken aan de dag …
waanzin
onzin
beweging
de bloemen
vogels, zon
het kon nog
doorgaan
vandaag
bestaan wij
bij de gratie
van creatiekracht
een meester
in het doorleven
doorgeven
van de wijsheid
die liefde en overgave
teweeg brengen
zo brengt het
een nieuw woord
zelfschenking
hef het gelaat
naar de boom
waar Magnolia
op bloeien staat
de eerst knoppen
lopen zich open
stralende lente
vrijdag in maart zon
dans vrouwe
voel je kracht
lach en speel
deel hartvolle
liefde
straal jezelf
tot diep in
en ver uit
deel harten uit
aan alles
wat is
dalen we
in een alleen
om ons heen
een mantel
in duizend
kleuren
in de tuin
tulpen die open
en blad dat
door de jas
van winterkou
heen knapt
Wolves and wolfpuppys
Beweeg met mij mee
doorheen werelden
waar kinderen spelen
we samen delen in
het genoeg
Draag samen bij aan
het minnelijke dat
de kolibri in mij streelt
mijn pijnen lieflijk heelt
ik, jij, wij
open je ogen
tot in de duizendste
hemel en neem
waar wat daar
tot je spreekt
smeek niet,
ga terug naar het oerlijk
besef, dat nu weer
bereikbaar wordt
voor jou en mij
kijk
zuiver
huiver
niet
roep
antwoord
aarzel
niet
speel buiten
in de zon en
zoek verbanden
in verbinding …
Wolves and wolfpuppys
een kind
in de wereld
vertelt
een verhaal
tot taal verstilt
een vrouw
zit op de grond
monden
vertellen
bij foto beeld
de beer en de jaguar
leven in een zowaar
gelijk perspectief
de vrouw hief haar zwaard
en keek naar de hemel
tegen haar pijnappel
een wakkere droom
stromen vol leven verschijnen
en zacht verdwijnen
de twijfels
HIJ
je hebt dit en dat gezegd
en ik heb je steeds voorzegd
dat ik je jouw weg laat
en je niet meer welkom bent
je sterft in eenzaamheid
als jij je niet inkeert
kom terug, dat gebied ik je
ik hou van je en verban je
je gaat naar de hel
en ik vel biddend een oordeel
heel je door gedwongen
voorbede, want ook al wil je
dit niet
ik weet en ben wijs
ZIJ
ik heb je altijd voorgeleefd
na mijn herstel en heling
dat herverdeling van gaven
delen van verhalen, samen leven
omgeven is van aanvaarden
en verschillen eren
leren van elkaar
er zijn in vreugde en pijn
elke keer dat jij mij naar de hel denkt
bid en bid en bid
in wanhoop willen redden
spiegelt het terug op jou
spijtig
ik gun je zo je vrede
HIJ
Ik zie dat het jullie niet goed gaat
dat je naar de hel gaat en meer
omdat mijn gebed terugkomt
alle verbanning heb jij aan jezelf te danken
ik zeg je, bekeer je …
Ik zie je speelsheid en creativiteit niet meer
ZIJ
ik hoef niet gered
ik hoef geen gebed
ik hoef geen ggd melding
uit zorg om mijn welzijn
slechts jouw telefoontje
hoe het gaat
slechts jouw nabijheid
desnoods in stilte
als enige gezinslid
van mijn kindertijd
nog zo gezegd
in leven …
dat je de speelsheid
en creativiteit niet ziet
is omdat je ons in de hel
zet
alles wat creatief is
een helpunt geeft
HIJ
Ik zeg je
stop en bekeer je
je spullen krijg je niet terug
het is maar materie
Wolves and wolfpuppys
Kijk
luister
schouw
weeg woorden
boek beelden
en luister zacht
niets houdt af
van het dieper
en hoger doel
zachtjes de stille onrust
een vogel kust een knop
en hapt een beestje weg
ik leg een broodje op
een rond bord en wordt
geraakt door het lied
de vogel die je niet ziet
maar hoort, verstoort de
stilte in de tuin …
het afsluiten
van een tijdperk
familie laten
daar ze ons
de hel in praten
we hebben ons
af te schermen
bermen vol bloemen
groeien op de resten
van een vorig leven
we weven een kleed
hoe het heet
zal blijken …
Kazaarse maffia
heb je dat wel eens
gehoord of gelezen
zuid Rusland
sataanse trekken
betrekken we
het oude testament
bij het duiden
dan luiden de klokken
van de oude kerk
het dansende koord
van mijn leven omgeven
ontheffing van dienstplicht
geeft een lichte kans
om de dans en de spiraal
helemaal te leven
een blouse
een poes
een collega
de buren
mijn oma
zomaar een kans
die glans geeft
aan de regen en
de wind die tegen
zit