Ik beleef in het nabije
een verdere stroom
van overvloed aan liefde
verbonden met je eigen
innerlijke kind vindt je
als mens voetstappen
doorheen het veld waarin
jij je mag bewegen
Reageer
Categorie archief: Gedichten
Toen we nog samen konden zijn en het leven spelen … I.m. de familie-relatie
stevige hoekstenen
lenen zich niet voor
minder uit meer
keer op keer laten
wij de haat over
haar kwetsbaar gelaat
snijden
stevige hoekstenen
lenen zich niet voor
meer uit minder
kinderen, verhinder
ze niet bespeel vandaag
gouden creatie golven
in een beweging
de hemel
op aarde
niet te evenaren
vooruitziende blikken
slikken nu
een stille
ontroering
weg
onbekende artiest
Oefenen in dankbaarheid
de wijsheid
die zich aandient
in een fluisterend
zielenlied
—-
To the Creator, for the ultimate gift of life, I thank you. To the mineral nation that has built and maintained my bones and all foundations of life experience, I thank you. To the plant nation that sustains my organs and body and gives me healing herbs for sickness, I thank you. To the animal nation that feeds me from your own flesh and offers your loyal companionship in this walk of life, I thank you. To the human nation that shares my path as a soul upon the sacred wheel of Earthly life, I thank you. To the Spirit nation that guides me invisibly through the ups and downs of life and for carrying the torch of light through the Ages. I thank you. To the Four Winds of Change and Growth, I thank you.
You are all my relations, my relatives, without whom I would not live. We are in the circle of life together, co-existing, co-dependent, co-creating our destiny. One, not more important than the other. One nation evolving from the other and yet each dependent upon the one above and the one below.
All of us a part of the Great Mystery. Thank you for this Life.
~ Aho Mitakuye Oyasin
sterven wij
minuten lang
geest uit
stoffelijke
werelden
antwoorden wij
uren en dagen
lang op
vragen van nu
hemelen
zweven voorbij
het tij keert traag
mijn maag
draait verdriet
tot kaviaar
dankbaar stapelen
bewijzen zich open
op een zonne altaar
de zwarte zon begon
een terugtrekkende
schijnbeweging om
tegen alle wetten in
de macht te bewaren
bezwaren zijn ingediend
het spel wordt gespeeld
er wordt gedeeld en geheeld
in het stil schoonheid dromen
van het innerlijke kind
o kom kind lach
het is gedichtendag
schrijven mag
ik zag dat vandaag
een maag zich draaide
het maaide goud zand
onder blote voeten af
en in die schitterende
lach, mag jij dwalen
gevangen in generaties
verdeeldheid en tijd
rovende vergetelheid
verslaafd aan vermaak
en een smaak die herhaling
activiveert en jongleert
met gezond evenwicht
we zwichten nog immer
keer op keer en zo leer
je geduld en vergeving
met en aan je Zelf …
doorheen de lagen
van honderden levens
duizenden jaren
schijnt een klein lichtje
in de dicht donkere nacht
in het midden wacht een zaadje
op het rapen en weer planten …
waai de dagen in stilte
doorheen het minnelijke
strelend stralen handen
en ogen over de huid die
dorstig de warmte aanvaard
waar draken op jouw weg
en die van mij het tij te veel
hebben verdraaid en gekeerd
leert het leven beheerst
te laveren en manoeuvreren
tussen gisteren en morgen
in vandaag waar vragen gesteld
worden en borden gevuld met
voedsel
als de condor
en de adelaar
elkaar vinden
de beer
los is
de kinderen
van de maan
het bestaan
verhalen
de weg van de wijze vrouw
langs diepe ravijnen
over hoge bergen
zwervend, zoekend en tastend
naar de fasen van de tijden
vermijden gevechten en slechten
conflicten tussen haat en nijd
in een tijd die zielen bevrijdt
door de lichte nevel uit zwaarden
vol vergeving en klein genieten
een kind nog die
blonde jongen
lange haren
fijne kin
breed voorhoofd
heldere blik
snelle gedachten
woorden bevangen
door mijnen
en treinen
hij luistert stil
naar volwassenen
en tekent aan het eind
een gouden belofte
waar heling van binnen
in het hart begint
bezint de ochtend zich
koert een duif uren
op mijn huis onder panelen
verdelen we aandacht
en wacht er
een mooie dag
Welkom
we komen
in vrede
en liefde
wil een ieder
die niet in vrede
en liefde is
nu het plein verlaten
We spreken en zingen
over van harte zijn
de pijn daargelaten
in gesprek met het kind
dat niets leuker vindt
dan met lampjes
door de nacht dwalen
we halen de waanzin
van de kast
en lassen een pauze
vol plezier en spel
in
waar je het zwaard
in woorden bewaard
mee beweegt
de takken wegveegt
van de overhangende
takken op
je levensweg is de uitleg
vergeven en verdreven
de wanen van het oordeel
leef en speel zo veel
je kunt
en gun
het iedereen …
Hoe maak jij jouw parelketting
weer sterk, heel en volledig
in gebeden besteden we aandacht
aan het leven dat ons toelacht
zelfs in het diepste duister
steken wij het licht aan
artiest : staat op foto
kijk dan
droom jij
ons
de wegen
van morgen
en hier
zien wij
dieper in
de verte
van boven
naar beneden
glijden wij
verblijden ons
leveren slapeloosheid
door de onrust
in de ether
of zijn het de masten
die op hel staan
in de nacht?
een boom is
staat en praat
niet in woorden
slechts in stromen
van water
aarde en wind
een kind tekent
haar hartje met pijl
op de oerlijk dikke stam
onder de borst van een
afgebroken tak
zij sluipt en wandelt
door dichte wouden
we houden stil en
luisteren naar het
fluisteren van de wind
een kind op de rug van een vrouw
snelt een jaguar in een rouwe kreet
voorbij en laat deze mensen voor nu
vrij voortgaan
hun bestaan staat al op de rand
van de afgrond
een kratermond
is voorbij de bocht
ze zoeken verder op hun
levenstocht
natuurlijk
zijn wij
mensen
een stukje
natuur
zure regen
tegen
ramen
geslagen
pijnhoop
natuurlijk
zijn wij
mensen
ook adem
leven
in de stilte
van de nacht
wacht een heks
uit de hel
onderweg
op haar bezem
sleept ze
verloren
zielen mee
…
in de stilte
van de nacht
wacht een fee
vol lichtheid
onderweg
op de lichtwind
nodigt ze
zoekende
zielen uit
Sabrina Seck
zacht komt de ziel
terug en bevalt zich
bevallig in een open
houding
verhoudingen
op scherp
een werk dat
is getekend
het midden
als mijn tranen
wegen banen
langs koude wangen
in wandelgangen
bespreken fluisteringen
kringen vormen zich
dans met mij
rondom de leegte
zwarte zon
zwarte gaten
in gesprek
over onze hoofden
ze beloofden
gouden bergen
herbergen
reptilianen
in witte gewaden
zeggen Plejaden
maar ook daar
is het de onware
volheid
die de leegte
heeft gevuld
ze hebben gesmuld
van de lichte liefde
haar gebroken
geloken ogen
kijken haar aan
door het duister
kijken en schouwen kan zij
berouw komt na
de zonde
daarboven
daarbuiten
daaronder
buiten het binnen
waar de gouden draad
gereed ligt
en de kunstenaar
bijstaat
in de scheppingskracht
de liefde lacht
heel zacht
Neem mij
vooral hier
niet altijd
al te serieus
ik wrap graag
papier door
woorden
Onderweg
op de vlucht
een zucht
van verlichting
een kring
van stenen
bescherming
gegeven in
water staan
ondergaan
doorgaan
verstaan …
laat het hof
zijn stem verheffen
effen de wegen
plavei het pad
de ratten slingeren
hun tanden in armen
verlammen de weerstand
in elk land
denken ze
laat de lof
zichzelf herscheppen
behep mij met moed
het goede te doen
en het lot te
draaien tot in de poriën
van de zielsverlangens
die stil begraven wachten
tot jouw hand
alles heelt
De dievin is diep in haar hol
gekropen,
want er lopen heldere geesten
die doorzien
heb jij haar misschien gezien?
Met haar boeveggen belegt
zij de harten en levens van onwetenden
vergeten zijn de vroedvrouwen die
de kennis hebben begraven om deze
tegen dievinnen te beschermen
waar zijn deze geheimen
vandaag de dag gebleven?
waar je licht
angst voor jou
oproept
waar jouw kracht
wacht op jou
sta jij
trillend naar
de macht te
staren
waar jouw licht
helder straalt
ben jij
Heb jij nog enige illusie
over democratie nu een groepsfiets
met zeven mensen nauw verbonden
aan een bierfiets en K(l)ausaal verband
waarin Nederland is uitgeleverd
aan wat grote monsters die
Satan soms nog overtreffen
we heffen het glas
op een gezond
gelukkig jaar
met een pathocratisch verzet
op uit oud ijzer gevormde fiets
bulchirona
klinkt als
geen woord
maar wel
grappig
bulchirona
weldra een nieuw
woordenboek
maken
vanuit
deze vijf jaren
corona lockdowns
laten we aanvangen
met verzamelen
van nieuwe taal
die ooit
prachtige
herinneringen
uit trauma
tekent
sta daar
neem mij
mee
lig daar
rust maar
zacht
spreek waar
oprecht
zeg
liefde
is echt
nu
generaties
levens
duizenden
jaren
overmacht en zachte
misleiding in lichte
overmaat oogsten zij
zielen
en bloed
draken bestaan
en ondergaan
gedaanten veranderingen
in de hemelen zingen
de godinnen en roepen
een halt, dat traag
gestalte krijgt …
dag lief wezentje
een ezeltje staat
aan een touw vast
te wachten op jou
hij zal niet lopen
tot jij jezelf vindt
ontbindt de huid
en fluit jouw liedje
als ik je mis
mij steeds weer
vergewis
van een stille
leegte
als ik je mis
mij dagelijks
bewust van
het groot zwijgen
jij mens
die het leven
overgaf aan
krachten die je
koste wat het kost
wilde weren
in het dienen
van verkeerde goden
uit dwaalleer
aan je toegebeden
in onschuld aanvaard
de sekte
heeft een ziel genomen
en demonen gekomen
om jou te besturen
Lucy Campbell
ik mis je
de verstrikking
en verstrengeling
een beweging
cirkels in het water
stralen van de zon
ik ben en kom
overwegingen
in dromen
uit dromen
stromen zo ver
diep en ik laat
een traan
om het gemis
Art by Nicolaos Gyzis
waar de bewegingen
doorheen het stoffelijke
zich verbinden met jouw
oorsprong en eerste adem
je vandaar het geboorterecht
claimt
ontheemd het leven in leugen
bedrog en zwendel
zetten we van harte
een hendel om
Zonneleen een woord dat zon en Midgard
intens en volmaakt verbindt
het inner-kind raakt in de basis van haar
vergeten gedachten en dieper weten
de krachten wachten op herschepping en herinneringen
die de kinderen van morgen bij geboorte nog dragen
en door pillen en prikken verdreven tot de nadagen
van de kinderen van Jormungand, die hun zeeën over land
hebben uitgespreid met golven die meer bedolven
dan gewenst is voor het leven dat Midgard
haar kinderen heeft willen geven.
Ooit komt de dag, dat dit zonneleen weer volledig
gedragen de aarde kinderen zal helpen bij hun leven
door de eeuwigheid omgeven met de kracht van Asgard
Zo de wind waait
en de vrouwen inzaait
in harten en voeten
waar handen helen
zo de wind waait
het eeuwig scheppende
een draai naar binnen
maakt en stilte raakt
in het delen
van een weg
delen van verhalen
hertalen wij
op een bruine bank
een stukje verleden
opstellingen over en weer
en een hele keer in weten
en ervaren
een middag met een
gouden rand en handen
ineen geslagen
voor een betere wereld
die zo wordt verteld
bij jezelf begint
als je vrede en vrijheid
voor levende mensen bepleit
ben je een misdadiger in de ogen
van de luceferianen
die hun lanen te vol vinden
omdat ze de grip verliezen
zo winden ze er geen doekjes om
en grommen naar het volk
geen donderwolk
die hen stopt
of toch …
… dat de enige ware scheppende God ons helpen en nabij zijn …
de draak die het midden
van de hoekstenen verslindt
en vertrapt hapt naar kinderen
we verhinderen vooralsnog geen
pedofiel slechts hun jagers waar
de haatmails zich verspreiden
door de hoofden waar de draak
de vuurballen spuwt en huwt
en danst met de dood
Het koninklijke
van een wens
gevangen
in beelden
bij woorden
tussen waken
en zweven
zo zacht de armen
van een engel
over de stengel
ter bescherming
en omarming
in het midden
groeit gedragen
nog altijd
de turkoois getinte
indianentooi
sta naast mij lieve God
als ik opnieuw tot op
de bodem van pijn
en verdriet afdaal
geef me engelen die hun
vleugels om mij heen slaan
en mij bijstaan op
deze duistere weg
Het weer doet zijn naam
eer aan, hij waait en zwaait
ruw en wild
zij spettert en dendert wit gif
uit haar muil
een zuil van waanzin als baard
aan een verrotte zin een kind
draait rondom
de wens om vrede en speeltijd, die
lijdt onder haat
zij aanbidden de goden die doden
donder- en straffende vragen om offers
van levende mensen en kinderen
ter lering
en de vermaak steken zij messen
en naalden in lichamen
die zijn toe-ge-eigend in een
honger naar …
ja, naar wat eigenlijk …
Zij kijkt en huilt haar tranen, zij banen
zich een weg, van hart en oog naar buiten
ze sluiten haar in en slaan met geweld
zij kijkt en wapent zich met iets dat zij
niet kennen en wat de waanzin vergroot
tot de dood intreedt
Galerie Vol Leven
Sylvia Reybroek
Boosteren we de muziek
en boosteren er op los
de rijen zijn de klos
trossen in bossen staan
in het gelid om dit
boosteren te koesteren
verlangen naar rust
in hoofd en leven
geen gedoe meer en vrij
om te gaan en staan
welaan de vrijheid
gekoppeld aan de booster
computer en alles
verbonden in de boostercloud
en gedachten uiteen gejaagd
belaagd als attractie vol
beweging in hoeken
Betekenis booster: Aanjager, Attractietype, Kermisattractie, Merk van een scootmobiel, Radioversterker
in het stille moment
waarin heling zich aandient
verdient de dag zich
terug in een midden van buiten
waar het binnenste
zich opent
in den beginne
sprak een stem
en blies
bezieling
in de stof
aan het einde kwam
zwarte ziel
en nam
bezieling
ruw uit jou
in het dichte midden
van een grote leegte
spelen generaties
onwetendheid de tijd
uit en spelen door in
een storm vol regen
tegenwind zet het kind
lachend tegenover
…
…
…
Lieve God
zonder een naam
en beeld te scheppen
je te willen vangen
in geschreven of
gesproken woorden
waaraan jij voorbij
tot mij komt en fluistert
op de golven van de wind
mij wil warmen in de stralen
van de zonne-armen
Lieve God
zonder een naam
en beeld te scheppen
je te willen vangen
in geschreven of
gesproken woorden
waarin wij mensen een
gevangenis van waarheid
bouwen en jouw vertrouwen
ten diepste niet aanvaarden
omdat woorden zo beperkt
een muur bouwen rondom
een niet te vangen Geest
vandaag is kaas
helaas de baas
over spek en vlees
helaas vandaag
een relaas
met de rasp
in stukje gevouwen
en geschoven
doorheen gaatjes
in de pan gevallen
vandaag is kaas
het vlees van gisteren
en het verbod
van overmorgen
als de heilige Claus
zijn klauwen verder
om ons leven vouwt
of vertrouw jij je leven
toe aan het goede
lichte en vredevolle
droomverhaal van ooit
dat morgen ook nog
mag bestaan als je
de vonkjes in je bestaan
en sprankeltjes van je ziel
als enige liefdevol
houvast handhaaft
door de nacht sluipt zij
hij op sokken
zij op sokken
ze dansen en sjokken
wat af over mos
door de nacht sluipt hij
zij op handen
hij op handen
ze spelen en delen
verbonden met de plaats
waar zij zijn
ik ben papa’s en mama’s prinsesje
een lesje bij een hete plaat
mama die in de keuken staat
en honing haalt
tussentijds een lamp vol liefde
een kusje troost en honing helen
tijd verdeeld tussen rust en troost
liefde is het groot geheim
ze straalt betoverend de mensen
aan, speelt met harten, laat kaas
smelten in een pan en dan is er
dat bijbel verhaal dat ze helemaal
verstaat
geef heilige huisjes
hun kruis en blijf
in zachte herinnering
de tinteling
voelen
ervaren
niet te evenaren wensen
aan de grens van een wisseling
die geforceerd in de tijd
voorbij gaat en niet verstaat
wat de gedaante in het midden
heeft gedroomd.
He, ga je mee op weg
tevreden met de zon
de zoete zilveren draden
op schijnbaar
gestorven
takken
en verdorde bloemen
die de winter
leven
is het kerst
in de verste
verte
de stilte
komen we
dichterbij
en de
kinderen
dansen
in het midden
van de cirkel
Hoe trouw
ben je
aan jou
je levensmissie?
Hoe trouw
ben je
aan jou
levenslied patroon?
tussen kerst
en oud en nieuw
vallen stukjes
kalkoen tussen ballen
van zilver en vet
we hebben zacht uiteengezet
let niet op de trage woorden
akkoorden vervagen
vlagen geluk en verlangen
rijgen een ketting
waar water ons voedt en vervloeit
met het grondleven onder haar
gelijk een bed van zand en steen
waar vuur ons aanzet tot leven
actie en groeikracht maken zij
samen zingen zij een bijzonder duet
wat belet jou om deze beweging
in liefde en passie te volgen en hierin
de centrale zon te ontmoeten
ik groet u
waar in het zacht midden
de ogen vol hebzucht
schaarste verslinden
binden heren van stand
met vaste hand een kater
op vet groen spek
hun nek vet en buik vol
met holle vaten die praten
over samen en hun namen
op platen van beelden plaatsen
hun naasten zijn archonten
waar in het zachte midden
de kinderen stil bidden
om genade brood
en groot geworden dromen
stromen de landen vol
met dol blij dansbaar geluk
een droomrijk bloemstuk
ijskoude laagjes
op de tuin en ramen
benemen adem
aan een hongerend
warmte minnend mens
de grens is bereikt
we gaan dieper
het duister in
om hier het begin
van het einde
op te rapen
draag jij
de krachten
mee in jouw
hart en geweten
vergeten de dagen
minuten in
het mindere
naar het meeste
vragen
beantwoord
nog nooit
over deze
feiten
gehoord
de maan is vol en verloren geraakt
achter duizenden stukjes
regen en nevel die heel veel
zicht ontnemen en je dwingen
in het binnenin te zingen
zacht raken we de snaren en maken
het lichte uit het duister
we luisteren in de minne
waar in den beginne van dit tijdperk
een levenswerk
verloren ging
we zingen met de elf
het gewelf traag open
en lopen hand in hand
naar een beloofd land
dat in ons leeft
waar we kettingen rijgen
op de golven van wind
en zijn stille wenken aan
ons mensenkinderen
zinderen de donkere dagen
klagen kinderen over ongezien
gevaar dat daar dreigt
kunnen wij hen horen?
Draag mijn ziel
op handen
lieve vader moeder God
zo samen aan de wandel
vol praatstof over het leven
woorden waaien mee
op de wind
nevel sfeert sprookjes
door de ruimte van een
december morgen
zorgen stil
waar bewegen de vrouwen zich nog
vol gratie hun dans dansend ter
dankbaarheid en zegening in een overgave
die alle verstand te boven wil gaan
bewegen in cirkel met bezieling
alles in overgave aan het leven dat
zich oorspronkelijk verbonden
heeft geopenbaard en is gekaapt
waar herleven de vrouwen vandaag
vol gratie hun dans dansend ter
dankbaarheid en zegening in een overgave
die de schoonheid van leven uitdrukt
waar hij
aan haar raakt
waar zij
aan hem raakt
dansen door
dag en nacht
zacht het hart
de ziel ontmoeten
zo begroeten wij
het leven
ons gegeven
waar het leven
je hoeken en gaten
van verdriet
pijn
en toch ook wat
vreugde en verdriet laat
ervaren
daar
ontmoeten we
onszelf in het midden
van alle
licht
Tekening: Amanda
waar vroeger thuis
geloof een hoofdzaak was
met de Bijbel als
leidraad
het oude testament
als basis deels ontkent
verwent een kind zich
met dagdromen
geschreven woorden
uitgelegd naar politiek
weloverwogen juistheid
is het altijd de vraag
geweest
hoe je wandelt met God
een gesprek van Ziel tot Ziel
vertaald kan in een hart
tart alle geschreven taal
al helemaal
wanneer geheimen
zijn herschreven
overgebleven zijn de
ver weg geslagen
dag- en nachtdromen
die komen en gaan
in wandelen
met de onnoembare
Bron
Slechts zijn
en de handtekening
in alle aard-lingen
weer leren zien
slechts zijn
…
…
…
Geef je ons nog tijd
om te leven en lieven
beminnen en een begin
te maken aan bevallen
in bevalligheid gevat
het kind geboren uit
liefde
volkomen
bezield
geaard
geweten
volgroeid
als ik je wakker droom
lief mensenkind
de stroom van het bloed
dat je kloppend hart
voortbeweegt
jij lief mensenkind
vindt vandaag de dag
zelden de veiligheid die
je fysiek en in denken
hoopt en toch
je bent veilig
verzorgt
gedragen
je ziel is geschreven
en Michaël zal je
met hand en tand
beschermen
waar Maria Magdalena
je in haar stille genade
wil voeden met helder
weten en vergeten
waarheden
zullen aantreden.
In het gaan
bestaan wij
door de stappen
in het leven …
onbekende artiest
waar ze vliegen en zweven
eindeloos de lucht berijden
bevrijden zij zich van alles
wat als ballast het hart raakt
verderop maakt hun nest een test
vol verlangen tot een veilige haven
zij laven zich aan de rotsvaste
vrij onbereikbare hoogte daar
ver van het dal
de heilige jaguar
Galerie Vol Leven
Sylvia Reybroek
die haar stappen
elegant en sierlijk
op heilige grond
heeft gezet let
op het geweten
ze laten ons weten
dat niets is wat het lijkt
er blijken godinnen
die gezinnen van toen
in morgen hebben
uitgetekend
de heilige jaguar
met haar oerkreet
weet als geen mens
hoe het een grens
heeft bereikt
zij herijkt
en vertelt
het verhaal
van ziel
tot hart
in ziel
Draag je de kandelaar
in het licht vanuit
het dicht diepe duister?
heb je gezicht op en
straal het zachte licht
van december rondom
je zware lijf en leden
harten betreden stil
heilige binnen ruimten
vorm je mij
maak het blijde
van morgen
het zorgeloze
een kind dat
nieuw geboren
wordt
in vandaag
de schepping
geurt naar
afsterven
loslaten
verkleven
verkleuren
verliezen
mensen denken
na over
hun sterven
vertellen
verzoeken
tonen aan
staan half in
leven
overgaan
andere
dimensies
betekenen
de reis
hoe trouw ben jij
aan je eigen roeping
die onder bergen
modder en gedachten
vermorzeld onderaards
bastaard kinderen
heeft gebaard
hoe trouw ben jij
aan je eigen roeping
die over bergen
de hemel aan kan raken
we maken leven hier
tot een overgaande
transformatie
draag mij
door dromen
werelden
dicht in
ver uit
door de duisternis
reizen we onderlangs
er overheen
dwars er doorheen
na regen
de zon
het begon
zo nat
dat de
hoop op
licht zacht
verdween
daar scheen
de zon
en kon
het licht
gevangen
worden
stenen
stralen
de balans
eeuwige beweging
lemiscaten
in gesprek
met de helende
kracht
van volledig
zijn
hier
op
Aarde
in de armen
van de dood
uitvergroot
de pijn
van de mensen
en kinderen
in de armen
van de dood
de zon gezien
en daar
gevoeld dat het
leven vol is
de dood zag
zoveel pijn
en tranen
dat hij
excuus bracht
er wacht zacht
verlangen
naar
vrijheid
waar ik sta
uitkijk
uitzie
overzie
daar sta ik
wetend
tastend
zoekend naar
die ene waarheid
die is, was, zal zijn
Durf jij
te laten
in gesprek?
Durf jij
op te staan
voor vrede?
zacht van binnen
hard van buiten
sluiten we
woorden in
beginnen
zacht de zondag
het mag nog
even duren
door de gordijnen
gluurt de dageraad
waar jouw ziel
het leven buiten
tijd en aarde
overziet
laten de heren
en dames van stand
jouw hand in
houdgreep
waar jouw ziel
gevangen in angst
karaktermoorden
ondergaat
staat stiekem de liefde
gereed om te helen
Verover met zuivere winden
waai rond de haard en pannen
vol voedsel dat heelt
droom met een waterjuffer
vlieg met regenbogen door
het zonlicht over helder water
droom de getijden in dualiteit
een eigenschap van onze aarde
die reptielen niet kon weren
omdat menslingen zich tegen
de waarheid gingen keren.
vrouwe van het licht
je gezicht verscholen
achter de sluiers
van onwetendheid
door de tijd heen
hier op Aarde vermoord
vermorzeld, verbrand
een land van leegte
achter latend waar
verkrachting en verminking
de norm zijn geworden
en niemand het ziet
omdat het zo normaal lijkt
en als de bomen fluisteren
je de wind door ziel ziet verduisteren
sterren en manen
verbleken de zonnen
en zingen de elfen
waar de ziel zich hecht
aan het licht gedreven lijf
blijf ik zoeken en tasten
naar diepere waarden
en zin
van het bestaan
als het mes
alle wonden
zuiver
langs
de huid
opent
etter laat
verdampen
stampen
de
laarzen
voorbij
als het mes
alle levens
zuiver
ziet
het oog
zegent
laat liefde
leven zijn
strelend
handen
elkaar
waar je te gast bent
in de huiskamer
van een ander
mag hij jou niet schenden
echter
de huisregels van een ander
zijn wel
zijn haar recht
dat wil zeggen
de huiskamer van mijn eigendom
is stomweg mijn heilige ruimte
en als jij je daar niet veilig voelt
is daar het gat
van de voordeur
als je al voorbij de drempel
komt
als je mijn huisregels leest 🙂