op zondag kippensoep
kinderen en kleinkinderen
op de thee en aan tafel

met water uit de eigen bron
ijskoud en ijzerhoudend gaf
het een ongekende kracht

de kinderen spelen hiernaast
tot het om samen aan tafel gaat
we bidden, eten, en de bijbel

opa leest voor en door alles heen
is er die ondergrondse spanning
tussen mijn moeder en oma

genieten van de lila kachel
later kwam ze toch naar Meerkerk
toen ik voor in de kerk

belijdenis deed …
nadien koffie in de tuin
mijn oma blij en dankbaar

zomaar wat herinneringen
aan die kleine hardwerkende
vrouw met knotje en schort

De eerste ontmoeting
na je overlijden was in tijden
waarbij het leven omgeven
werd door kleine vragen

je vroeg of ik op mijn voeding
wilde letten, het overzetten
van gist naar desem was dat wat je
bedoelde? Het voelde raar!

In de oorlog, kookte je voor je gezin
soldaten kregen zin, door de lucht
van eten over de velden en stelden
bij de voordeur dat ze wilde eten

nooit zal ik vergeten dat jij klein
en dapper als je was, als leeuwin
op ’t Leeuwendijk je kinderen boven

alles stelde en ongeveer zei:
Dit is voor mijn kinderen, kom later terug
wat over is, mag je hebben!

Dit soort verhalen over kracht
en zorgen voor je nageslacht
glimlachen na in mij …

als deze waanzien
top tijden draait
maaien de hemelen
archonten voor
de voeten van de
levenden weg

geen uitleg nodig
overbodig zijn zij
voor humanoïden
ziendend mengen zij
hun doorgedraaide wrok
met slangengif

hij daalt zacht af en heft zijn zwaart
zij wandelt tredzeker en heft haar staf

samen heffen zij hun armen en zingen
een levens-lijf-lied je ziet het komen

dat enige licht dat heel uit delen van liefde …

bewaar de leugens in fictie en illusie
breek het hoofd over diep verborgen feiten
verwijten hebben geen zin, want gisteren

stond ik zelf ook aan die andere zijde
deze tijden brengen zaken aan het licht die
eeuwen in het duister ondergronds waren

zij bewaren het liefst de feiten en volgen
ideeën en veronderstellingen als werkelijkheid
we hebben geen tijd meer

leven en lieven liever echt

naar de Goddelijke en natuurlijk wegen
tegen eeuwenoude wanorde en volgorde
die zich tegen ons heeft gekeerd

wordt ons nog geleerd hoe het ook kan?

Vrouwen en mannen worden
er wel recalcitrant van tot het spel
ook hier kanten kousen en witte  jurken

om een dansend ritme vouwen

grote handen
bloemkolen
spruiten
aardappelen
aarbeien
Trekdam
kisten en karren

karren met aardappels
daaronder mensen, smokkel
om sterren uit de kampen
te redden en over de Kil
te zetten

een station
vervoer
soldaten
een geweer
geweld

welgeteld
één beeld
dat zich deelt
in een opstelling

geen kinderen meer
niet in deze tijd
deze wereld
maar dat geweld
de gezochte troost
bloost een achtste kind

je vindt het zwaar
haar te aanvaarden
in al die oorlogspijn

een hersenstam infarct
na tientallen Tia’s

kop in het zand
en de hand op
een telefoon waar
je zonder zien gewoon
wist dat drie keer drukken
je dochter aan de lijn bracht

in de tussentijd wachtten wij
op een antwoord van de heren
met witte jassen, die passen
en de benen nemen met misplaatste
arrogantie de kans verloren
om naar behoren
te (be)handelen

een hersenstam infarct
na tientallen Tia’s

foto’s aan een lichtbak
het gemak waarmee
mijn liefde de foto’s las
een boek over het brein
de kennis welke onze
vragen genas
staat nog in de kast