het leven hervindt
een schoonheid
die door de getijden
heen

komt en gaat en laat
ons dansen en zingen
door de getijden langs
licht

mijn gezicht in de zon
met gezang zo begon
deze heldere morgen
hier

De eerste ontmoeting
na je overlijden was in tijden
waarbij het leven omgeven
werd door kleine vragen

je vroeg of ik op mijn voeding
wilde letten, het overzetten
van gist naar desem was dat wat je
bedoelde? Het voelde raar!

In de oorlog, kookte je voor je gezin
soldaten kregen zin, door de lucht
van eten over de velden en stelden
bij de voordeur dat ze wilde eten

nooit zal ik vergeten dat jij klein
en dapper als je was, als leeuwin
op ’t Leeuwendijk je kinderen boven

alles stelde en ongeveer zei:
Dit is voor mijn kinderen, kom later terug
wat over is, mag je hebben!

Dit soort verhalen over kracht
en zorgen voor je nageslacht
glimlachen na in mij …

als deze waanzien
top tijden draait
maaien de hemelen
archonten voor
de voeten van de
levenden weg

geen uitleg nodig
overbodig zijn zij
voor humanoïden
ziendend mengen zij
hun doorgedraaide wrok
met slangengif

Ijsschotsenmeer

De meester staat voor de klas
en geeft aan dat het waar is
wat gebroken glas was, is nu
goud gerande heraldiek

de prediker vertelt het volk
dat de wolk straling bevat
het water super schoon en zuiver
is, ook als

vissen dood boven drijven
alles rot en dood ademt

neuzen zijn in onbruik, de kruik
is gebarsten, zwart is wit en
groen is rood, uitvergroot
de verschillen waar velen hielen likken

zich aan de tong van een straathond laven
die vol luizen, lege huizen afgaat
op zoek naar resten van leven
dat zichzelf heeft opgeheven en de

dood zingt zijn triomph

Waar je ook kijkt, leiders prijken
met hun eigen gelijk en spinnen garen
bij een angstig getrainde mensenmassa

was het maar Vrede
maar nee, het zwaard in de schede
heet psy-op en brengt een genocide
teweeg …

tenzij … en ieder zegt volg mij

waar je het wezen van God verliest in de wanen
van bestaande leiders zonder ziel

je startte de verbouw
van Leeuwendijk en kijkt
tevreden naar het heden
in het jaar dat je toen
ja zei tegen Maria Benjamina

Samen een boerderij langs
het spoor
met koeien, paarden, varkens
water uit je eigen bron
het kon niet op tot de crisis
en oorlog de bommen
om je oren lieten vliegen

de last van de kinderen en dogma’s
waarbij je tegen jouw passie in
een begin maakte aan een droom
die met de oorlogsstroom
in depressie geraakte

neem mij mee
en omarm
mij met je vleugels

sla je klauwen
in de boom en stroom
mee op thermiek

als we samen zweven
door het leven en schouwen
waar we gaan bouwen

de nevel begint
als het zwijgen
van opa in de oorlog
een trog ijzeren emmers
op haar schouders legt

hij zwijgt en graaft
zijn geheimen in
op de Trekdam
hij nam zijn verzet
tegen onrecht
met grote handen aan

het samengaan verschoof
hij wuift weg, het geloof
benevelt haar denken
langzaam schenken zij
haar in veertig jaren

de genade van dementionale
dood

ze goot de nevel in trage
gebaren, Adriaantje vergat de illusie
en die zwart onmogelijke conclusies

een hersenstam infarct
na tientallen Tia’s

kop in het zand
en de hand op
een telefoon waar
je zonder zien gewoon
wist dat drie keer drukken
je dochter aan de lijn bracht

in de tussentijd wachtten wij
op een antwoord van de heren
met witte jassen, die passen
en de benen nemen met misplaatste
arrogantie de kans verloren
om naar behoren
te (be)handelen

een hersenstam infarct
na tientallen Tia’s

foto’s aan een lichtbak
het gemak waarmee
mijn liefde de foto’s las
een boek over het brein
de kennis welke onze
vragen genas
staat nog in de kast