door de nacht sluipt zij
hij op sokken
zij op sokken
ze dansen en sjokken
wat af over mos
door de nacht sluipt hij
zij op handen
hij op handen
ze spelen en delen
verbonden met de plaats
waar zij zijn
2
Tagarchief: Natuurlijk leven
He, ga je mee op weg
tevreden met de zon
de zoete zilveren draden
op schijnbaar
gestorven
takken
en verdorde bloemen
die de winter
leven
waar water, vuur en wind
een kind helpen om hier
tot leven te komen
dromen we het mooie
wakker
de een zijn dood
is de ander
zijn brood
ondertussen
blussen wij wat
branden
landen zacht in
wit woestijn zand
randen
vouwen zich om
de leegte die
verlangt
er is een net gespannen
rond de vuurstenen
in het hart van de tent
je bent verloren geraakt
in het midden van een oorlog
die je nog niet had herkend
het went niet
dit gemanipuleer
en gejongleer
met bewustzijn
de pijn is groot
en onverdroten
zoek je weer
naar de weg waar leer
in waarheid
vrij kan vliegen
onderwijl wiegen
wij zielen
in de wind
in een warme zon
met een zachte sfeer
gevormd in roze
draag bijen die
honing zoeken voor
een lange
harde
winter
in alle kracht
en heftigheid
is er een tijd
van komen en
gaan in schoonheid
die alles verstilt
ongewild de
herinneringen
aan samen
toen …
zuiver zacht het licht
dat over de herfstkleuren
en rijpe rotte appels
neer valt
tussen het valfruit
komt nog appelmoes uit
we eten het vanavond
met smaak
alleen met het vlinder en bijenkind
dat zich diep van binnen bevind
het spel van stralen en licht over
wuivende halmen in windstille
namiddagen …
daar liggen en liegen geen monsters
slechts zachte liefde uit de aarde
gegroeid zij is hier ongemoeid
gelaten …
Heide hier
van
dichtbij
geniet jij
mee
met mij
wat is jouw water
hoe waait jouw wind
er zijn gevoelens
die het bedoelen tot
in het gemiddelde
van een totale zet
1606 Amsterdam en het Vaticaan
staan nauwer in contact dan ooit tevoren …
hoe stroomt jouw water
waar waait jouw wind
Corine Britzel
zo ver jij reizend de wereld
over gaat en voortgaat
door oceanen je voedend
met wat het water je geeft
je leeft in groepen
waar familieleven je dagen
omgeeft en je spreektaal
verder en dieper reikt dan
mensen nu vandaag de dag
nog kunnen en willen
je draagt de wijsheid van het leven
diep in je mee …
moeder en hoeder
zo de humor
van het leven
even wacht op
ons be-ademen
zo de lach
van een kindlicht
even wacht
op ons omarmen
zo sta ik op
sla draden om
en kom vooruit
tot we omsluiten
wat verloren
is geraakt aan
wijsheid en weten
dit stille lied
van bloemen
wiegend in wind
mijn hart zingt
geraakt laat
het moment zien
wat leven
leefbaar maakt
en dan dat beeld
van die tractor
half in het water
geschater kolkt
…
…
…
Bewegen wij nog
traag bewaren wij
de geheimen
van natuurlijk leven
omgeven door
machten en krachten
niet niet meer wachten
op ons verstand
geen land is veilig
heiligheid verloren
de paar die horen
bidden
Zwart en bijna wit
het zit elkaar
op de huid
loopt in en uit
elkaar en over
de rand op
een stoeprand
zo de schittersteen
kijkt wit
om zich heen
in een zacht beseffen
dat de bessen rijp zijn
een rode vrucht
zucht in de zon
kon ik maar smaken
een tong rapen
genot doen ontwaken
genieten in dat moment
van ongekend
samengaan
ik offer mij graag op
om mensen te voeden
met mijn voedselrijke
kracht
waar zwart en wit
zon en blad
schaduwen werpen
kleuren gedempt
afgestemde
stille schoonheid
Rob de Groot
zo een klein geheim
van het vlinderkind
dat stiekem en stil
luistert naar de wind
die speelt
met blad
en licht
De vrouw staat met haar handen
gericht naar de hemel, zo half
gevouwen voor haar volle buik
ze vraagt om liefde en voeding
gericht naar een leven hier
beneden op een stoffelijke aarde
Het kind springt op en zingt
met vol eindige zielentaal
de moeder zonder omhaal
toe
In het diepste
van je hart
weten dat harde
noten gekraakt
zijn
Andere meningen
lenen getuigen
buiten door
ik hoor in
de zon
draag mij als de zon
duistert en de maan
haar nieuw gezicht
naar buiten richt
draag mij als de zon
duistert en stormen
energie ons raken
een dichte kracht
goden lopen af en aan
we zien ze niet
het lied klinkt voort
heb je gehoord?
spelen wij wevend
zweven langs de werelden
tussen sterrenstof
maken kinderen het hof
tekenen duizend dromen
Petra van Wijk
daar op een nest
vier mooie
een afwijkende
het zwart grijze zwaantje
als haantje
de laatste
ze zitten daar
veilig op afstand
bewaakt
het maakt
niet uit
het leven
waakt over het lot
tot het eindigt
in oneindigheid
buiten plaats en tijd
daar op een nest
mooie kinders
aan het water
overgelaten
aan het nest …
waar het verbinden
in een heilig huwelijk
een afschuwelijk beeld
dat onderdeel is
van een dodelijk plan
voor het leven op aarde
waar het verbinden
in een heilig huwelijk
een helend gouden spel
dat onderdeel is
van een liefdevol plan
voor leven als mens die
de menselijkheid altijd omarmt
waai zacht
zonlicht in
mijn haren
straal mij warm
waar de wereld
zo hard en koud
waai zacht
het frisse groen
als glitter
en slingers
voor onze dag
samen in
het leven
geroepen door
de Grote Geest
In het licht
van een zomerdag
mag het iets
meer uit minder
hout gesneden
brood met kaas
zijn
Wortels en Willy Wortel
vangen bot en fluiten
de vogels hun liefdeslied
je ziet
ze vluchten voor
een buizerd
en vis waakt
bij een reiger …