Zacht sluiten we een hoofdstuk
vol pijn en wilde tranen die bestaan
een hart gebroken en vertrouwen verloren
in de waarde van een relatie met
een zieke geest

die eigen onvermogen projecteert
in vervloekingen en buitensluiting
moedwillig treiteren en pesten om
je eigen gebroken leven niet te hoeven
aanvaarden

ik ga mijn weg en pluk de appels van een
boom vol heerlijkheden en geniet
van het mooie en lieve in de zon
op de stoep voor mijn huisdeur

de kleur van leven is een hart
dat klopt en zich omgeeft
met kinderlijke eenvoud
waar goed of fout vervaagt
omdat liefde het leven draagt

waar verdriet en gemis
zich mengt met vreugde …
het bestaat op een en de zelfde
munt …