Dan wandel je naar huis
drie jongens
pesten
spugen
naar een huilend
jongetje
op de stoep

een vrouw in het geel
fietst langs, stopt
“Is dit nu nodig?”

Ik wandel
steek over
doe wat eigenlijk niet mag
in Coronatijd

kniel neer bij het
huilend hijgende kind
vind de zachtheid
die ik zoek
vraag wat er is

(en zie mijzelf als kind zo zitten, gepest tot op het uiterste)

de oudere jongens
waaronder een broertje
brutaal en dreigend

met een strenge blik
maan ik tot rust
en afstand

wat er is gebeurd
voor ik langsliep
is een raadsel …

vraag wat er is
kan er geen touw aan vast knopen
zag alleen de trappen en de open
spugende monden van de drie
tegen één

haal eens rustig adem
na het verhaal en een
verbaal en fysieke grens

keert de mens
in het lijfje terug …

Ik vertrek
de oudste brutale aap
“We moeten nog 3 uur naar huis”,
succes … ga er niet in mee
ga het duel in woorden
met een lach uit de weg

draai me na de bocht
nog even om
ze lijken weer samen
te fietsen

vier jongens
op twee fietsen