waar voeten de straat stenen raken
of stenen voeten dragen en kussen
in hun helende dans voor dieper
geweten en vergeten gedraai …

hier maait een middag, zijn ochtend
woorden voor klanken weg en laat
de mensen achter met hoog en laag
onvermogen om de diep gewortelde

aangeleerde overtuigingen in een
dankbare buiging over te laten aan
wat zich aandient en zo verdient
de middag een plezierig plagerig applaus